اجر اصلاح طلبان و نقد روحانی!
سرویس سیاسی خرداد: انتقاد به رویکردهای پسا انتخاباتی و گزینش اضلاع و اجزای کابینه روحانی در بخش های فراگیری از اردوگاه اصلاح طلبی، نکته ای نیست که کتمان شدنی باشد اما سئوال اینجاست که آیا این نقدها رواست و جایز و ضروری یا آنگونه که بهزاد نبوی در سخنان امروز خود گفته ضایع کننده اجر اصلاح طلبان و امری مذموم و غیر اخلاقی.
به گزارش خرداد، بهزاد نبوی شخصیتی نیست که با حب و بغض های مرسوم و متداول سیاسی سخن بگوید و سوابق وی و نوع نگاهش سخنان او را شایسته تامل و توجه می کند اما نکته آنجاست که نقد او به انتقادات اخیر از روحانی در جاهایی به بیراه رفته و به نعی نقض غرض است.
او در بخشی از اظهارات امروز خود گفته است: « اصلاح طلبان اجر حمایت از روحانی را با انتقاد از کابینه ضایع نکنند.» وی همچنین در بخشی دیگر از اظهارات خود تاکید می کند:« شما دارید به مردم گرا می‌دهید که سال 1400 پای صندوق نیایند زیرا سرشان کلاه می‌رود اما مردم از سال 92 یاد گرفتند در هر شرایطی پای صندوق بروند. می‌دانند اگر قهر کنند شورای دوم شهر تهران تشکیل می‌شود. با این حرف‌ها اصلاح‌طلبان به مردم می‌گویند که در انتخابات بعدی شرکت نکنید. این حرف‌ها موجب مایوس شدن مردم می‌شود. من به این دلیل به روحانی رای دادم تا کسانی که وضع کشور را خراب کردند دوباره انتخاب نشوند.»
نقد نبوی اگر ناظر به سهم خواهی شماری از چهره های اصلاح طلب باشد؛ وارد بوده و شایسته تامل است، همچنین او به درستی به وجه سلبی رای مردم و گزینش روحانی یه مثابه خیر الموجودین اشاره کرده است اما در این باب لحاظ چند نکته ضروری است.
اول آنکه نقدها به گزینش های روحانی هر چند در میان شماری از چهره های اصلاح طلب نیز مطرح شده اما بخش عمده ای از آن به بدنه حامیان مردمی و همان کسانی باز می گردد که نبوی نگران ارسال پالس های مایوس کننده به آنان با این انتقادات است.
اتفاقا در اینجا باید گفت که عدم توجه به این انتقادات و همراهی با آن و مطالبه گری در این زمینه است که امکان مایوس کردن مردم رای دهنده را در خود دارد نه عکس آن. همانگونه که نبوی تاکید کرده مردم آگاهانه و با شناخت پای صندوق رای می روند و وفق همین آگاهی و شناخت نمی توان آنان را نا مشرف به عملکردها دانست و انتقادات به عمل آمده را از باب سهم خواهی شماری محدود گرفت.
دومین نکته نیز آنست که نقد وارده از باب بکارگیری چهره های ناهمسو با وعده های اعلامی روحانی است و به طور طبیعی وقتی کسی باورمند به یک تفکر و گفتمان نباشد، نخواهد توانست که موفقیتی حاصل و در راه وعده های داده شده حرکت کند و این نکته ای است که می تواند بزرگترین سرخوردگی و یاس را در افکار عمومی و بدنه حامیان ایجاد کند و مردم نیز در مرتبه ای از ظرافت و دقت هستند که تشخیص دهند کدامین نقد از باب سهم خواهی است و کدامش از سر خیرخواهی از اساس نفی نقادی نسبت به دولت و حمایت بی چون و چرا از آن با آنچه که از آرمان های اصلاح طلبی سراغ داریم، تفاوت فاحشی دارد.
سومین نکته نیز آنست که عملکردهای روحانی، خواسته یا ناخواسته و در هر حالتی به حساب اردوگاه اصلاح طلبی به عنوان حامیان اصلی آن نوشته شده و در بزنگاه های حساس انتخاباتی آینده مد نظر و مورد توجه مردم است و اصلاح طلبان برای بهبود شرایط و حرکت درست دولت در مسیر وعده های اعلامی آیا راهی بهتر از نقادی و تذکر دارند؟
چهارمین نکته نیز به تاکید موکد نبوی بر وجه سلبی رای به روحانی باز می گردد، در برهه های مختلف این وجه سلبی توانسته مردم را جلب و نقش بسزایی در پیروزی اصلاح طلبان داشته باشد اما نکته آنجاست که این اهرم و مولفه تا برهه ای و مقطعی قابل استفاده است و مضاف بر آن اگر در دولتی با این حمایت گسترده مردمی و در شرایط هشت سال سکانداری قوه اجرایی در وجه ایجابی تفیقات ملموسی ایجاد نشود، آنگاه با کدامین تمایز و پافشاری بر آن خواهان حضور پررنگ مردم پای صندوق رای می توان بود؟
در نهایت باید گفت که مردم در انتخابات 92 و پس از آن ثابت کرده اند که با هوشمندی و درایت و با توجه به تجربیات تلخ تاریخی، به دنبال مطالبات ناموزون و اتفاقات عجیب و غریب نبوده و از مسیر اصلاحات تدریجی به دنبال بهبود شرایط هستند و اسیر صحنه آرایی ها و تبلیغات انحرافی هم نخواهند شد اما همین مردم بینا و آگاه به عملکردها نظارت داشته و به خوبی می توانند تشخیص دهند که کدامین رفتار و گفتار و رویکرد در مسیر اصلاح طلبانه و خیر خواهانه است و کدامین آن در مسیر فرافکنی و شانه خالی کردن از وعده های اعلامی و اتفاقا مه ترین اجر اصلاح طلبان همراهی با بدنه آگاه اجتماعی است و نه غیر آن.
