سید علیرضا کریمی
در حسرت تصمیمات مردمی
به گزارش خرداد، سید علیرضا کریمی در آفتاب یزد نوشت: مشکل اصلی دقیقا همین است که عرض می‌کنم؛ بسیاری از تصمیم گیران از حال مردم بی خبرند.یعنی نمی‌دانند چه بر این بینوایان می‌رود و روزگار خود را چگونه می‌گذرانند.طبیعی هم هست.من هم هر روز یک راننده 9 صبح بیاید سراغم و مرا سوار یک بنز مدل بالا کند و من هم در حالیکه با تبلتم ور می‌روم خودرو از خط ویژه طی طریق کند تا به محل کارم برسم مطمئنا نمی‌دانم حال آن کسی را که در «مترو» و «بی آرتی» مچاله گشته چگونه است.اگر غیر از این باشد باید تعجب کرد. مسئولانی که بین خود و مردم فاصله ایجاد نموده‌اند طبعا وقتی بناست تصمیمی بگیرند، به جای آنکه تسهیل کننده امور باشند شرایط را وخیم تر می‌نمایند.
این بحث اصلاح طلب و اصولگرا نمی‌شناسد؛همه را شامل می‌شود.«ما» هرچه جلوتر رفتیم و هرچه برخی از مسئولان مان شعارهای مردمی بیشتر سر دادند اتفاقا بیشتر هم «نا»مردمی شدند. اگر هم دری به تخته بخورد و آقایان سری به کوی و برزن بزنند آنقدر اطراف‌شان را محافظ، خدم و حشم گرفته، متوجه نمی شوند داستان چیست. تکلیف بولتن‌نویسان ومشاوران نیز مشخص است.به گونه ای می‌نویسند و سخن می‌گویند که کیف رئیس بیش از پیش کوک شود.یعنی آمده اند بادنجان دور قاب چین باشند تا مسئول نشر اطلاعات واقعی.
فی المثل آن مسئولی که از سه منبع حقوق دریافت می‌کند و جمع دریافتی اش بالغ بر ۵۰ میلیون تومان در ماه است برای وی تفاوتی ندارد تخم مرغ شانه ای ۲۰ هزارتومان باشد یا ۱۰ هزارتومان. نسبت ۱۰ هزارتومان با ۷۵میلیون تومان مضحک است. ۱۰ هزارتومان برای آن کارگری به چشم می‌آید که سر ماه یک میلیون تومان با تحقیر کف دست اش می‌گذارند و مجبور است این پول ناچیز را تا آخر ماه مدیریت نماید.
مثال در این باب فراوان است.در نمونه دیگر، طبق تصمیم شهرداری تهران، خبرنگاران از تنها امکانی که داشتند محروم شده اند.مسئولان جدید ساختمان بهشت، سهمیه طرح ترافیک خبرنگاری را حذف نموده و در نهایت گفته اند که به این صنف ۵۰ درصد تخفیف می‌دهند.براساس این تخفیف هرخبرنگار برای طی طریق در محدوده طرح ترافیک باید چهارمیلیون و ۶۰۸ هزار تومان برای یک سال پرداخت نماید.به عبارت ساده یک خبرنگار براساس حقوقی که دریافت می‌کند اگر بخواهد طرح ترافیک تهیه نماید باید ۴ ماه نه چیزی بخورد، نه بنوشد و نه سقفی بالای سرش باشد! مسلما آن مسئولی که منت گذاشته و چنین تخفیفی را مبذول داشته دریافتی ماهانه خود او بالای ۲۰ میلیون تومان است که تصور می‌کند مبلغ چهار میلیون و ۶۰۸هزار تومان پولی نیست!
بدتر آنکه یکی از مسئولان شهرداری مدعی شده است خبرنگارانی که به طرح ترافیک نیاز دارند در طول هفته فقط دو بار به مجلس و شورای شهر می‌روند و بر همین اساس در طول سال تنها ۹۰۰ هزار تومان باید پرداخت نمایند.این هم نمونه دیگری از بی خبری مسئولان و تصمیم گیران این ملک است.کدام خبرنگاری را می‌شناسید که برای حضور در پارلمان وشورای شهر در طول هفته فقط دوبار از خانه خارج شود؟گویا مسئولان مرتبط به طور کل تصویر شاهانه ای از شغل پرمشقت خبرنگاری دارند و فکر می‌کنند روزنامه نگاران همان‌هایی هستند که در سریال‌های تلویزیونی نشان داده می‌شوند.
من حیث المجموع به نظر می‌رسد تا مقامات به معنای واقعی مردمی نشوند نمی توانند تصمیمات واقعی و مردمی بگیرند.به همین خاطر است که عده ای معتقدند مسئولان اگر تصمیمی نگیرند و اقدامی نکنند شرایط بهتر می‌شود. البته این ادعا غلو است لیکن به راستی کدامیک از تصمیم‌ها به معنای واقعی کلمه توانسته گره ای از گره‌های متعدد مردم را بگشاید؟
