استمرار توهمات آمریکایی علیه عراق
خرداد:وزیر خارجه آمریکا در اقدامی که تعجب محافل سیاسی و رسانه ای جهان را بر انگیخت، تصمیم گرفت سرکنسولگری این کشور را در بصره درجنوب عراق تعطیل کند، بهانه واشنگتن تهدید مراکز امریکایی از سوی نیروهای وفادار به ایران است.
به گزارش خرداد به نقل از ایرنا،کارشناسان منطقه ای این اقدام آمریکا را مشخصا با هدف اعمال فشار بر بغداد در آستانه تشکیل کابینه جدید و ایجاد فایل جدیدی در ارتباط با تحرکات ضد ایرانی دولت آمریکا ارزیابی می کنند.
در خصوص اقدام آمریکا در تعطیل کردن کنسولگری خود در بصره که هدف اصلی آن دور کردن نیروهای اصیل و ضد تروریسم عراق از روند سیاسی است، نکاتی را باید یاداور شد.
اولا ؛ آمریکایی ها به دنبال روی کار آوردن نیروهایی در عراق هستند که تابع مطلق واشنگتن باشند. این در حالی است که بر اساس قانون اساسی عراق، دولتی از دل انتخابات که اکثریت پارلمانی را از آن خود کند در این کشور تشکیل خواهد شد.
از روند جریان سازی اخیر مشهود است که آمریکایی ها همانند 2014 برای برهم زدن بازی ، تلاش می کنند فضای عراق را به شدت امنیتی کنند. هنوز بخاطر داریم که برای جلوگیری از به قدرت رسیدن نوری المالکی در سال 2014 که با کسب اکثریت صندلی های پارلمان، می بایست دولت را تشکیل می داد، آمریکایی ها با بهره برداری از حمله داعش ، چنان عرصه را بر بغداد تنگ کردند تا نظر خود را اعمال کرده باشند.
واشنگتن آن سال ، برای جلوگیری از تشکیل دولت اکثریت ملی درعراق حتی حاضر بود بغداد به دست گروه تروریستی داعش بیفتد؛ بطوری که دستکم به مدت 3 ماه به درخواست های کمک بغداد بی اعتنایی کرد و به اعتقاد اکثر فرماندهان و سیاستمداران عراقی اگر نبود فتوای تاریخی آیت الله سیستانی و پل هوایی تهران – بغداد ، عراق بطور کامل به اشغال تروریست ها در می آمد.
دوم اینکه؛ آمریکایی ها ماجرای بصره را درست در بحبوحه حملات سیاسی، اقتصادی و عملیات روانی علیه ایران ، در دستور کار قرار داده اند؛ در روزهایی که همه دنیا و آژانس بین المللی انرژی هسته ای فعالیت های صلح آمیز ایران را تائید کرده اند و رئیس جمهور آمریکا با مخالفت جهانی، بویژه در بحث برجام، روبه رو شد.
... و درحالی که دنیا دیدگاه ها و ایده های ایران را برای حل مسائل جهانی به آمریکا ترجیح داد (سخنرانی های روحانی و ترامپ در مجمع عمومی)، پمپئو و تیم به شدت تندرو کاخ سفید دیوار به دیوار مجمع عمومی و شورای امنیت، یک کنفرانس با متحدان خود علیه برجام تشکیل دادند و درست یک روز بعد دامنه این بازی را به عراق کشاندند.
سوم؛ اتهام دخالت ایران در روند سیاسی عراق از دیرپاترین اتهام هایی است که آمریکایی ها هر دوره از انتخابات عراق ، به ایران وارد می کنند، بی آنکه برایشان اهمیتی داشته باشد که عراقی ها ملتی مستقل هستند و تلاش می کنند با همه جهان تعامل و با همسایگانشان روابط عالی در چارچوب اصل حسن همجواری داشته باشند.
نمونه آن برقراری روابط با دولت سعودی در سال 2015 است ؛ حال آنکه عراقی ها برای بیش از یک دهه از مداخلات امنیتی ریاض در امور داخلی شان نالیدند.
طی روزهای اخیر ابراهیم جعفری وزیر خارجه در مجمع عمومی سازمان ملل و احمد محجوب سخنگوی وزارت خارجه عراق در بیانیه ای در واکنش به قصد واشنگتن برای بستن سرکنسولگری این کشور در بصره ، بر همین اصول تاکید کردند.
جمهوری اسلامی ایران اما همواره به آرا و انتخاب ملت عراق احترام گذاشته است، کمااینکه در 2005 ، 2010 و 2014 تصمیم ملت عراق را محترم شمرده و حتی در صورت درخواست کمک دولت های عراق، به یاری شان شتافته است و آخرین مورد در سال 2014 هنگامی ایرانی ها به یاری همسایه غربی خود شتافتند که داعش به آستانه دروازه های بغداد رسیده بود و جهان نظاره می کرد و آمریکایی ها به تمامی درخواست های کمک دولت مرکزی عراق پاسخ منفی می دادند.
جمهوری اسلامی ایران ، همواره اعلام کرده است که خواست و آرزوی ایران ، یک عراق مستقل و با عزت در منطقه است.
چهارم؛ آمریکایی ها معمولا دو مشکل در عراق دارند؛ اول اینکه هر شخصیت یا گروهی که با ایران کمترین ارتباط را بگیرد، از نظر این کشور وابسته به تهران است و دیگر اینکه از منابعی اطلاعات خود را درباره روند سیاسی عراق دریافت می کند که واشنگتن را در توهم غرق می کند، بطوری که توهم مبتنی بر اطلاعات غلط همچنان آمریکایی ها را در باتلاق غوطه ور نگهداشته است، توهماتی که حاصل آن یک جنگ ویرانگر و خانمانسوز و ایجاد چندین گروه تروریستی در منطقه و عراق بود و حالا هم این توهمات مالیخولیائی شده است، بطوری که در پس هر تحولی مانند انتخابات، سایه ایران را می بیند.
احزاب سیاسی عراق حتی اگر دارای علائقی با همسایه شرقی داشته باشند، اما مستقل و احزابی ملی هستند که در روابط جداگانه خود با کشورهای همسایه دارای فراز و فرودهایی بوده اند و از جمله آن جمهوری اسلامی ایران.
گروه های الحشدالشعبی و مقاومت اسلامی نیز برغم تعلقاتشان به انقلاب اسلامی، اما در جنگ علیه داعش و با فداکاری و اهدای شهدای بسیاری برای استقلال و امنیت کشورشان ثابت کردند که وفادارترین نیروها به تمامیت عراق هستند.
اینکه اکثر جریان های سیاسی عراق به جمهوری اسلامی ایران تعلق خاطر دارند؛ اعم از شیعیان، کردها و اهل سنت که در مبارزه علیه صدام دیکتاتور مخوف تاریخ معاصر و در جنگ علیه داعش تروریستی تکفیری ، در یک سنگر بوده و همواره مورد حمایت های تهران بوده اند، امری پوشیده و قابل کتمان نیست.
با اینحال، اگرچه این گروه ها در بسیاری از مسائل منطقه با تهران، اعم از مساله فلسطین، یمن و سوریه و نیز مساله مبارزه با تروریسم هم نظر هستند، اما این تعلقات عمدتا عاطفی و یا دیدگاه های مشترک، به منزله وابستگی نیست؛ چنانچه ، بغداد روابط خود را با هر دو کشور ایران و آمریکا خارج از مشکلات پیچیده در روابط میان تهران و واشنگتن، تنظیم کرده است و ذیل آن احزاب و گروه های سیاسی نیز همچنین.
این مساله که برای فهم آن خیلی هم پیچیده نیست، در سخنان وزیر خارجه عراق در مجمع عمومی عینیت یافت؛ آنجا که ضمن حفظ روابط با واشنگتن و ریاض، اما مواضع ذاتی دولت عراق در قبال مسائلی مانند سوریه، یمن و فلسطین را هم مورد تاکید قرار داد.
به هر روی ، در جمع بندی این بحث، می توان اتهام زنی های آمریکا به دولتمردان، احزاب و گروه های عراقی را بهانه جویی تلقی کرد که در پس این بهانه ها به دنبال زیر سوال بردن روند سیاسی و ثبات و امنیت عراق است و به تبع آن بستن کنسولگری هم بهانه، اما نفس ماجرا حکایت از چیز دیگری هم دارد؛ توهین به ملتی بزرگ که با قربانی کردن جوانانش، جهان را از تهدید مخوف ترین سازمان تروریستی جهان مصونیت بخشیده است.
اکنون، عراقی ها یک انتخابات دیگر برگزار کرده اند و نمایندگان خود را به پارلمان فرستاده اند و قرار است در چارچوب نظام دمکراتیک و انتخابی، از دل این پارلمان دولت اکثریت ملی تشکیل شود، حال اگر نتیجه انتخابات به مذاق آمریکایی ها جور نمی آید، این مشکل آمریکایی هاست نه مشکل ملت عراق.
در عین حال، اقدام به بستن کنسولگری آمریکا در بصره ، به بهانه تهدید گروه های طرفدار ایران هم زیر سوال بردن حاکمیت ملی و امنیت عراق است و هم به منزله توهین به ملت عراق و نیروهایی است که علیه تروریسم جنگیده اند.
نیروهای مردمی عراق ماهیتی عراقی دارند و هم از نظر پایگاه اجتماعی و هم از نظر نظامی ، از چنان قدرتی برخوردارند که در دفاع از خود و نیز میهنشان، نیازی به عملیات مخفیانه و یا کمک خارجی ندارند؛ آنها مخوف ترین سازمان های تروریستی جهان را سرکوب کرده اند؛ موضوعی که بعید است تندروهای آمریکایی آن را درک کنند.
