فوتبالی که به ما درس اخلاق داد
خرداد: فقط چشم هایتان را ببندید و تصور کنید تیم ملی ایران یا تیم باشگاهی مورد علاقه ما در راه صعود به نیمه نهایی جام جهانی یا نیمه نهایی مهم ترین تورنمت سال خودش قرار دارد, نیازمند یک گل برای صعود هستیم و دقیقه 93 گل را می زنیم اما سیستم قضاوت کامپیوتری جدید فوتبال (VAR) پس از خوشحالی ما و بعد از یک دقیقه و پس از تایید اولیه گل, داور یا بهتر بگییم وی ای آر آن را مردود اعلام می کند و باعث حذف ما می شود.
اما بعد از این اتفاق بدون شک رخدادهایی پیش خواهد آمد:
1.بازیکنان تیم ما به همراه نیمکت نشینان تیم تا 10 دقیقه به داور, کمک داور و زمین و زمان اعتراض می کنند تا بلکه داور یکبار دیگر نظر VAR را بپرسد به تصور اینکه شاید نظر این دستگاه زبان بسته عوض شود!
2.فضای مجازی, فضای کشور با حمایت تمام بازیکنان تیم پر می شود از این توهم دشمن ستیزانه که تمام دنیا برای علیه ما متحد شده تا فوتبال ما را زمین بزند و احتمالا بعضی ها که کم هم نیستند شروع به تسویه حساب های سیاسی خود می کنند. مثلا : تقصیر این دولت است ! تقصیر احمدی نژاد است ! دست اين و آن در کار است ! و... در نهایت اگر کوروش کبیر زنده بود این ها که جرات چنین جسارتی نمی کردند!
و خلاصه کلام این که باخت به یک تراژدی ملی تبدیل می شد.
حالا از شما می خواهم چشم هایتان را باز کنید تا اتفاقات روز چهارشنبه 28 فروردین 97 ورزشگاه اتحاد را مرور کنیم. در این مسابقه بسیار حساس یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان اروپا بین منچستر سیتی و تاتنهام انگلیس, بازی 3-2 به نفع منچستر سیتی در جریان است و آنها تنها یک گل دیگر برای صعود به نیمه نهایی این جام نیاز دارند.
سرانجام دقیقه 93 بازی آنچه گواردیولا و شاگردانش انتظار آن را می کشیدند، تحقق می یابد و گل منچستر سیتی توسط رحیم استرلینگ به ثمر می رسد, حالا اتحاد روی هوا است, حتی گواردیولا این مربی متین و محبوب از خوشحالی سر از پا نمی شناسد، اما یک دقیقه پس از تایید اولیه گل توسط داور ترک ناگهان به دستور VAR گل آفساید و مردود اعلام شده و درست همین لحظه است که گویی دنیا بر سر هواداران و بازیکنان و کادر فنی من سیتی خراب می شود.
حتما حالا از خود می پرسید بعد از این اتفاق چه می شود؟ نه مربی , نه بازیکنان و نه 55 هزار تماشگر بازی به این امر اعتراض نمی کنند و بسیار ناراحت و مغموم ناامیدانه منتظر معجزه ای در 2 دقیقه ای باقی مانده می مانند. معجزه ای که البته هرگز رخ نمی دهد!
این بازی بدون شک جدا از جذابیت های فنی یک درس اخلاق برای آن دسته از ما ایرانیهای پرتوقع , پر توهم و ناشکیبا است تا با چشم هایمان مشاهده کنیم که آدم های حرفه ای با تمام شجاعت و قدرتشان چگونه به جای اعتراض های بی مورد تنها واقعیت را می پذیرند و اعتراضی نمی کنند.
یادمان نمی رود چگونه تیم ملی فوتبال ما چند ماه پیش به واسطه یک اعتراض احمقانه به وسیله 6 نفر از اعضای تیم به یک تصمیمی که حتی گرفته هم نشده بود توسط داور در مقابل ژاپن تحقیر شدند!
ای کاش تمام این ناشکیبایی ها , توهم توطئه , نپذیرفتن واقعیت فقط در فوتبالمان بود! متاسفانه فوتبال ما تنها نمودی از کاستی های فرهنگیمان در دنیای واقعی است چرا که اساسا ذات فوتبال مانند زندگی است و این واقعیتی است که فوتبال را جذاب ترین ورزش دنیا کرده است. صحنه فوتبال چهارشنبه شب و عکس العمل منچستری ها و مقایسه آن با بازی فوتبال ایران-ژاپن که حتی بهت و تعجب آقای رضا جاودانی مجری شبکه سه را هم برانگیخته بود, قطعا یک نقطه تاریک در فرهنگ امروز ماست.
منبع:نواندیش
