عجیب «حناچی» نیست، عجیب «دیگران»اند
خرداد؛ در سال‌های نه چندان دور روحانیون از بزرگ و نامی تا طلبه‌های ساده در میان مردم بودند و با آنها زندگی می‌کردند بدون اینکه کسی بخواهد میان آنها و مردم فاصله ایجاد کند.
حناچی شهردار تهران بدون «خدم و حشم» به برخی از رسانه‌ها مثل روزنامه جوان، همشهری و ایران رفت. مسئولان این رسانه‌ها هم از این رفتار جناب شهردار ذوق کردند و در توییتر که فیلتر است نوشتند « بازدید سرزده یعنی این. بدون عکاس، بدون راننده و محافظ.»
بله، رفتار شهردار تهران در بازدید سرزده از رسانه‌ها بسیاری پسندیده بود اما در بسیاری از کشورهای جهان حضور مسؤولان کشور بدون محافظ و راننده یک امر عادی است اما در ایران عده از مدیران و مسؤولان آنقدر پست خود را جدی گرفته‌اند که حتی به مهمانی‌های هم با محافظ می‌روند.
حتما بسیاری از شما میله‌های فلزی را که در بسیاری از مراسم عمومی بین مردم و مسوؤلان کشیده شده است دیده‌اید. میله‌هایی که نشان می‌دهد بین مردم عادی و مسؤولان فاصله و تفاوت وجود دارد.
بازدید حناچی شهردار تهران از روزنامه ایران
نماز جمعه که مردمی ترین مراسم این کشور در بسیاری از سال‌ها بوده است هم دچار این نرده زدگی شده بود. البته برخی از ائمه جمعه، به برداشتن برخی از میله‌ها در نماز جمعه دستور داده‌اند.
واقعا این چه رسمی است که مردم برای ورود به جلسه‌های عمومی با هزار سختی مواجه بشوند و مسؤولان بزرگ و کوچک، با ماشین‌های خود به راحتی وارد جلسه شوند. چرا؟ چون مسؤول هستند!
در سال‌های نه چندان دور روحانیون از بزرگ و نامی تا طلبه‌های ساده در میان مردم بودند و با آنها زندگی می‌کردند بدون اینکه کسی بخواهد میان آنها و مردم فاصله ایجاد کند.
گویی بسیاری از آقایان و خانم‌ها از اینکه کسی برای آنها در را باز کند و افرادی پشت سر آنها قدم بزنند لذت می‌برند. وگرنه چه اشکالی دارد آنها حداقل در هفته یک یا دو روز را در میان مردم باشند با آنها حرف بزنند و گفت‌وگو کنند.
تنها فرق آنها با مردم عادی مسؤولیت آنهاست. می‌بینیم که حتی در بسیاری از شهرها کسانی که عضو شورای شهر هم هستند سعی می‌کنند برای خود دم و دستگاه همراهان ایجاد کنند.
تصویر مدیران ایرانی برای مردم یک آدم کت وشلواری، عصا قورت داده است که سعی می‌کند لفظ قلم صحبت کند.
بسیاری از ما عکس‌های روسای جمهوری دیگر کشورها را در حال ورزش، شنا و تفریح دیده‌ایم. نمونه‌اش پوتین اما تصویرهایی چنینی برای ما غریب است. آخرین آن مربوط به حسن روحانی در حال تماشای جام جهانی یا وزیر جوان ارتباطات است.
بله، یک مدیر در ایران نباید رفتاری خارج از شان یک مدیر انجام دهد. اصلا مگر می‌شود یک وزیر لباس ورزشی بپوشد و با اعضای فامیل خود فوتبال بازی کند. یا مگر می‌شود مدیری را در شهربازی در حال بازی کردن با بچه‌هایش دید.
مدیر ایرانی باید روی صندلی عقب بنشیند، کت و شلوار تیره بپوشد، انگشتری به دست کند و منتظر بایستد تا کسی در خودرو را برایش باز کند.
ما نباید از رفتار شهردار تهران تعجب کنیم بلکه باید از رفتار دیگران مدیران کشور انگشت به دهان بمانیم که چطور شغل و پست خود را اینگونه جدی گرفته‌اند.
