آقای نوبخت دقیقا منظورتان چیست؟!

سرویس سیاسی خرداد- محمدرضا مشتری: محمد باقر نوبخت رئیس سازمان برنامه و بودجه و یکی از چهره های مورد وثوق حسن روحانی و شاخص ترین مهره اقتصادی دولت های یازدهم و دوازدهم، روز گذشته در بخشی از اظهارات خود در خصوص شرایط کشور، گفت:« امروز بزرگترین وظیفه شهروندی این است که همه به هم کمک کنیم،به خصوص به کسانی که مسئولیتی به عهده دارند و قرار است کشور را از این تنگنا عبور دهند، هم نیاز به دعا دارند هم نیاز به کمک دارند، کمک مان بکنید تا ما بتوانیم آلام و سختی های مردم عزیزمان را تخفیف دهیم.»

به گزارش خرداد، این اظهارات نوبخت اگر در شرایط عادی و توسط مسئولی دیگر گفته می شد، شاید قابل توجیه و حتی مورد اقبال و پسند هم می بود اما بیان آن از سوی یکی از چهره های کلیدی دولت که در نقطه ثقل و گرانیگاه مدیریت اقتصادی چند سال اخیر فعال بوده و در پدید آمدن شرایط فعلی نقش عمده ای داشته، جای تعجب و تامل فراوان دارد که در ادامه به چند نکته آن خواهیم پرداخت:

اول- طلب خیر و سعادت برای همنوع و انسانی دیگر که از آن در ادبیات دینی با عنوان دعا یاد می شود، امر پسندیده و اخلاقی است اما مقدمه ای دارد و موخره ای. فردی که طلب دعا برای موفقیت و کامیابی می کند، می بایست حرکتی در مسیر خیر و اصلاح امور داشته باشد و آنگاه از دیگران انتظار شفقت و مهربانی و طلب خیر کند. عامیانه اش می شود از شما حرکت و از خدا (اینجا از خلق خدا) طلب برکت. کدام کارنامه موفق، روندهای معقول، برنامه های مدون و سیاست های خردمندانه را در این چند سال اخیر از سوی تیم اقتصادی دولت سراغ داریم که حالا برای تحقق آن و ثمر بخشی این تمهیدات از مردم انتظار دعا و طلب خیر داشته باشیم؟

دوم- عموم شهروندان کشور و رای دهندگان به حسن روحانی آنچه که در یک چارچوب قاعده مند و متعارف امکان حصول و برون سپاری داشته به انجام رسانده و به رغم همه چالش ها و ناخشنودی ها و مشقات در بزنگاه انتخابات وظیفه شهروندی خود را که همانا ابراز قدرت شهروندی در قالب صندوق رای بوده به انجام رسانده اند، پس آنان به وظیفه خود عمل کرده و حجت را تمام کرده اند. حال اگر بگویید که حمایت کامل و اثر گذار و نتیجه بخش فقط با یک رای محقق نمی شود و نیاز به  استمرار و مداومت دارد، جواب آن نیز این است که شما باید در مسیر تحقق وعده ها گام بر می داشتید تا این روند استمرار و تداوم می یافت که شما چنین نیز نکردید اما بااین حال مگر مردم کم گذاشته و با این فشار خرد کننده بیرونی و سیاست های نابخردانه داخلی کم تحمل کرده و صبوری پیشه کرده اند؟ از این بیش تر چه انتظاری از آنان می شود داشت؟

سوم-شما و بسیاری دیگر از مسئولان به هنگام سخنوری در پشت تریبون ها مردم را موعظه کرده و وظایف آنان را بر میشمردید و جالب آنکه گاه مسئولیت خود را هم فراموش کرده و در قالب یک شهروند منتقد و یک مصلح مدنی و کنش گر اجتماعی به نقد شرایط هم می پردازید اما سئوال اینجاست که شما آیا نگاهی هم به آینه انداخته و یک تلنگر کوچک به خود هم می زنید که به عنوان مسئول در کشور (که همه هم خدا رو شکر سابقه چند دهه ای در عرصه های مختلف خدمت دارید) در پدید آمدن شرایط موجود هر چه که هست، خوب یا بد نقش دارید. از اساس وظیفه مردم را خوب بر می شمردید، چرا به وظایف خود اشاره و به خروجی حاصله نگاهی نمی کنید؟

در نهایت آنکه همه ما می دانیم که شرایط کشور سخت و طاقت فرساست و دشمنان بیرونی چنگ و دندان تیز کرده اند و برای عبور از این گذرگاه سخت و صعب نیازمند هم افزایی و همنوایی همه ارکان و اضلاع در سطوح و لایه های مختلف و متکثر در ساحت اجتماعی تا ساخت قدرت سیاسی هستیم اما باور بفرمایید دوران موعظه های اینچنینی برای جلب همراهی و همنوایی عمومی گذشته و برای ایجاد همنوایی و همذات پنداری عمومی چاره ای جز عمل خردمندانه، تلاش مجاهدانه و غیر شعاری، اصلاح روندهای ناموجه و معوج و غیر پاسخگویانه و در یک کلام صداقت و عمل صادقانه نداریم،شاید که گسلها ترمیم یافته و کشور از این پیچ سخت و صعب هم به سلامت گذر کند.