فرزند رسانه میلی یا مرد خاطرات ملی

خرداد- رضا رئیسی:برای نسل نوجوان دهه هفتاد که تا چند سال قبل تر از آن تنها دو شبکه تلویزیونی آنهم با ساعات پخش محدود را تجربه کرده و همه تفریحات بصیری شان به برنامه های ضبط شده و بی روح ختم می شد، شبکه تازه آمده سوم سیما، یک شگفتانه تازه داشت. مجری جوانی که خوره فوتبال بود و عاشق جنجال، گندم گون چهره بود و لاغر و نحیف اما نه به سیاق اسلاف عصا قورت داده، اجرایش مثل بازی بچه های لب شط تو زمین خاکی با توپ چهل تیکه بود، از اونا که از سر کلاس مدرسه و دانشگاه، جیم میزدن و بدو بدو لباس می پوشیدن و کتونی پا کرده و نکرده با ولع میزدن به چاک جاده عشق،عشق مشترک همه ما بچه های بی تفریح اما سرزنده و عشق فوتبال آن سال های ساده و بی ادا و اطوار دهه هفتاد.

به گزارش خرداد، عادل فردوسی پور به همین سادگی و آرام آرام تا عمق جان و جهانمان نفوذ کرد و تبدیل شد به عادل دوست داشتنی فوتبال و تلویزیون ایران. خودش با همه نا ملایمات و بد خلقی هایی که دید، جایی و چشم در چشم آنان که او را بر نمی تافتند، گفت: من فرزند صدا و سیما هستم.

عادل شهرت و شناخته شدگی را از کانال صدا و سیما و برنامه نود داشت اما محبوبیت و ماندگاری و خاطره انگیزی را از کاراکتر متفاوت خودش، از سال ها ممارست، اشراف و آگاهی، به روز بودن و عدم ایستایی، این نکته ای بود که مدیران تازآمده و نا همسو با فردوسی پور آن را درست ندیدند. استقلال او را بر نتافتند و زیر میز بازی زدند، آنهم نه مسالمت جویانه و تدریجی، گازنبری و سخت و زشت.

عادل از تریبون رسانه ای که عنوان ملی داشت اما میلی جلو می رفت، حذف و پاک شد، حتی پخش صدای او روی گزارش های قدیمی هم گویی ذنب لایغفری بود که نباید رخ می داد، بایکوت تمام عیار برای یک اتفاق ساده، فراموشی!

اشتباه محاسباتی و استراتژی شکست خورده ی این اقدام مذبوحانه ازهمان ابتدا و لحظه آغاز برای اهل فن و بصیرت مشهود بود. انسداد و حذف و حصر هیچ گاه نتوانسته چهره ای مردم پسند را از خاطره ها پاک کند که همواره نتیجه معکوس داشته است. عادل محبوب بود چون حرف مردم را میزد، چون صداقت داشت و از همه مهم تر چون کارش را بلد بود و با همه این مولفه ها دو دهه و گام به گام و در بزنگاه های مختلف در خاطره جمعی ما به نیکی جای ثابتی برای خودش ذخیره کرد.

از این جدایی البته آنکه ضرر کرد، نه فرزند که والدین نامنعطف و وقت نشناس بودند، حالا و پس از مدت ها عادل دوباره رخی نشان داده و برنامه ای ساخته و پرداخته با عنوان کلاسیو به مناسبت ال کلاسیکو؛ بازی رئال مادرید و بارسلون که گویا قرار است از امشب (یکشنبه) در فضای مجازی و رایگان در اختیار مخاطبان تشنه نوستالژی قرار گیرد.

تنها طی چند ساعت تیزرهای مختلف این برنامه هزاران بار همرسانی شده و با استقبال عجیب و غریبی روبرو شده است.

درست در روزهایی که دیگر مجری نام آشنای دیروز بار سفر بسته و به آن رسانه خاص و برون مرزی کوچ کرده و برنامه اش را روی آنتن فرستاده است، درست در روزهایی که آن شاگرد دیروز و مدعی ناسپاس امروز با دستی باز و خاطری آسوده همه امکانات رسانه ملی را برای جایگزینی، پشتوانه دارد اما یک نگاه ساده یک مرور کوتاه فضای مجازی که برآیند نظرات عمومی در آن بی واسطه و ملموس پیش روی ماست، کافی است تا مشخص شود کدامین چهره مورد اقبال و استقبال مردم و افکار عمومی است.

قصد ندارم ماجرا را سیاسی و دیگرگونه نگاه کنم که چون «عادلی» را نسزاست و اینجا حرف دل است اما حیف است که نگوییم و عبرت نگیریم. اینکه می شود در اوج محدودیت و فشار و انسداد، وا نداد، کوتاه نیامد، به حاشیه نرفت و کنش مندانه و مشفقانه برای تاثیرگذاری بر فضای پیرامونی تلاش و اهتمام داشت. می شود ماند و جا خالی نداد و ایستاد و جنگید.

می شود فهمید که با حذف و انسداد شایستگان، شاید بتوان چندی تریبون عمومی و صحنه ها و عرصه های مختلف را در قبضه و ید اختیار گرفت اما نمی شود آدم های عوضی را در دل و جان مردم جا زد، نمی شود زوری محبوبیت و مقبولیت خرید و ماندگار شد

که زندگی همه اش همین درس های ساده و کتاب های باز پیش روی ماست شاید که فرصت ها را غنیمت شمریم.