آمار وحشتناک با این وضعیت فاجعه، آقای دولت چه کار می‌کنید؟

سرویس اجتماعی خرداد:مهم ترین معضل یک ماه اخیر مردم کلانشرهای بزرگ چه بوده است و چه چیزی روح و روان آنان را بیش از همه معضلات و مشکلات آزار داده است و زندگی طبیعی آنان را مختل کرده است؟وضعیت معیشتی بخش کثیری از مردم مناسب نیست، بخشی از مردم به شرایط سیاسی و رویکردهای حاکمیتی اعتراض دارند، دغدغه و نگرانی افزایش قیمت کالاهای اساسی امنیت روانی بخشی از مردم را تهدید می کند اما همه و همه ی این مردم  کلانشرهای کشور و به خصوص شهروندان تهرانی طی ماه گذشته با مخاطرات و آسیب های معضل آلودگی هوا دست و پنجه نرم کرده و زندگی روزمره آنان را تحت الشعاع خود گرفته بود.

به گزارش خرداد، در جهان امروز فراتر از هر مقوله توسعه ای و دغدغه ارتقای زندگی شهروندی، موضوع محیط زیست و مولفه های آنست که مورد توجه نخبگان سیاسی و اجتماعی قرار گرفته و پیرامون آن سعی و تلاش می شود، کشورهای پیشرفته بعد از کامیابی در حوزه های مختلف و ارتقای مولفه های زیست جمعی شهروندان به این نتیجه رسیده اند که محیط زیست مهم ترین حوزه ای است که باید بدان پرداخته شده و بدون آن هر توسعه و پیشرفتی منجر به کامیابی و رضایتمندی در عموم مردم نخواهد شد.

حالا در کشور ما که اتفاقا یک عقب ماندگی چندین و چند دهه ای نیز در این عرصه وجود دارد و نمونه اش وضعیت ناخوشایند این روزهای هوای تهران و چند کلانشهر دیگر کشور است، گویا موضوعی با این حد از اهمیت و اولویت از سوی مسئولان عزیز و خدوم دولت به هیچ گرفته شده و بدان ذره ای اعتنا و توجه نمی شود.

امروز محسن هاشمی، رئیس شورای شهر تهران در آغاز جلسنه علنی شورای شهر در سخنان پیش از دستور خود به موضوع بی توجهی دولت به مقوله محیط زیست در بودجه 99 اشاره و طی آن آماری ارائه داد که جز واژه وحشتناک برای توصیف آن نمی توان به کار برد.

محسن هاشمی امروز در جلسه شورای شهر گفت: «سهم حمل ونقل عمومی در بودجه سال آینده بسیار ناچیز و در حد صفر است، این بودجه قریب به ۲۰۰۰ میلیارد تومانی که بیش از یک‌چهارم آن بودجه عمومی دولت است، حدود ۸۰ هزار میلیارد تومان را برای یارانه نقدی در نظر گرفته است اما از این مبلغ یک ریال به حمل ونقل عمومی تخصیص داده نشده است.»

رئیس شورای شهر تهران در ادامه نیز تاکید کرد:«مجموعا سهم عمران شهری و مسکن در بودجه برای هر ایرانی فقط ۲۰۰۰ تومان است که به معنای این است دولت وظیفه ای برای خود در این حوزه قائل نیست، افزود: سهم شهروندان استان تهران از بودجه عمرانی که بیشترین نقش را در تولید درآمد ملی در کشور دارند، کمترین سرانه بین ۳۱ استان کشور و کمتر از ۶۰۰ هزارتومان در سال است و سهم محیط زیست نیز از بودجه برای هر ایرانی ۷۰۰۰تومان ونزدیک به صفر در سال است و طبیعی است با این بودجه نباید انتظار اقدامات مهمی در حوزه محیط زیست بود.»

این اشارات محسن هاشمی را وقتی در کنار وضعیت بسیار ناخوشایند هوای تهران و مشکلات متعدد زیست محیطی کشور قرار می دهیم، عمق فاجعه مشخص می شود، به خصوص که به عنوان مثال فرسودگی ناوگان حمل و نقل عمومی نیز خود یکی از مهم ترین علل وضعیت نابهنجار هوای آلوده این روزهاست.

زرق و برق تهران و ویترین خوش آب و رنگ آن و نیز بازار اشتغال مهیاتر آن عموم مردم کشور را به این استنباط رسانده که حاکمیت و دولت با نگاه تمرکز گرا، برای مردم تهران امتیازات ویژه قائل هستند و بدان بیش از نقاط دیگر ایران می رسند اما همین اظهارات و آمار دیگر بوضوح نشان می دهد که اتفاقا با توجه به جمعیت تهران کم ترین توجه در مقوله های زیر ساختی و ارائه بودحجه به این شهروندان اعمال می شود.

از اینها بگذریم باید از مسئولان عزیز پرسید آیا مهم تر از مقوله محیط زیست و معضلات معطوف به آن مگر چیزی داریم و فرض کنیم که در همه عرصه ها دولت بتواند و توانسته شاخص های زندگی مردم را ارتقا بخشد! آیا با همه این اوصاف اگر هوایی برای تنفس و محیطی عاری از آلودگی زیست محیطی برای شهروندان مهیا نباشد، آن شهروند می تواند زندگی عادی و حداقلی را داشته باشد؟

همه ما می دانیم که با توجه به وضعیت تحریم های ظالمانه و فشار حداکثری دشمنان ایران، وضعیت بودجه و درآمدهای دولت با مشکلات عدیده ای روبرو است و طبیعی است که دولت برای رتق و فتق امور به حداکثر صرفه جویی دست بزند اما آیا رواست که از بودجه محیط زیست چنین اقدامی انجام شود؟؟ به خصوص که دولت با توجه به کاهش درآمدهای نفتی می بایست متکی به اخذ مالیات و درآمدهای اینچنینی باشد و اگر وضعیت حداقلی برای زندگی روزمره مردم مهیا نباشد، چه طور می توان از آنان خلق درآمد و تولید انتظار داشت که در پیامدش اخد مالیات در نظر گرفت؟ و در نهایت از دولت مردان باید پرسید، هزینه های اقتصادی تعطیلات و اختلال در کسب و کار مردم چقدر است و در چارچوب نگاه صرف مادی هم آیا سرمایه گذاری و اختصاص هزینه به بخش محیط زیست آیا صرفه اقتصادی و توجیه مادی ندارد؟