این گربه تنها و راه مواجهه با ابر قدرت آمریکا!

سرویس سیاسی خرداد: خبری که روزنامه واشنگتن پست شب گذشته از منابع موثق انتشار داد در عین عجیب بودن و بهت آوری آن مع الاسف باید گفت که بیانگر حقیقت و واقعیت حکمرانی منطق قدرت بر روابط بین الملل بوده و نکته ای است که باید ما را بیش از پیش به فکر برده و برای مواجهه با حقیقتی که پیش روی ماست به مثابه تلنگری باشد تا حداقل از داشته های خودمان برای برقراری توازن در این وضعیت به نفع منافع ملی و خیر عمومی مردمان کشورمان بهره بگیریم.

به گزارش خرداد، واشنگتن پست دیروز نوشت که ترامپ در هفته گذشته تروئیکای اروپایی را تهدید می کند که اگر از برجام خارج نشوید، آمریکا تعرفه واردات بر خودروهای اتحادیه اروپا را اعمال می کند و عطف به این باج گیری دولت های آلمان و انگلیس و فرانسه هم سمعا و طاعتا مکانیسم ماشه را فعال می کنند تا از تهدید ترامپ مصون بمانند.

این مدل از باج گیری و راهزنی البته موردی نادر در روابط بین الملل است اما بیانگر واقعیتی تلخ در مناسبات بین المللی است و آن حکمفرمایی منطق قدرت در روابط بین کشورهاست. تا پیش از این هم 3 کشور اروپایی و حتی چین و روسیه که به ایران هم نزدیک هستند علیرغم تعهدات مکتوب خود در قالب سند توافق هسته ای موسوم به برجام از ترس آمریکا و در قالب فشار حداکثری بزرگترین اقتصاد دنیا هیچ گاه نرمش و انعطاف حداقلی برای انتفاع ایران از توافق هسته ای را به انجام نرسانده و اکنون تنها صریح تر و البته کریه تر و در قالب این فضاحت تاریخی برای اضمحلال برجام دست به کار شده اند.

توئیت ظریف در خصوص این اقدام اروپا نشان داد که این عمل بی سابقه و نامتعارف از لحاظ شکلی در مناسبات بین المللی حقیقت دارد و البته که ظریف هم اروپا را نواخته و این اقدام غیر اخلاقی و زشت را تقبیح کرده است اما خود ظریف هم می داند که امید به تغییر رفتار و اصلاح این روندهای معوج چیزی جز خوشبینی محض نیست و البته که او در مقام دیپلمات باید هم اینگونه خوش بینانه به ماجرا بنگرد و سخن بگوید

اما وظیفه دیگر دولت مردان یا حاکمان و یا حتی ما مردم ساده و معمولی ایران و شهروندان این کشور در قبال این وضعیت چیست؟

ما نباید یک نکته را نادیده بگیریم که ما در این دنیای پرتوحش اما به ظاهر مدرن در این جنگل درنده خورانی که منطق قدرت حکمفرماست و قویترها به ضعیف ترها رحم ندارند، تنها هستیم، خودمان فقط خودمان را داریم و برای اینکه ضعیف نمانیم تنها می توانیم به خودمان اتکا کنیم و مولفه های قدرت ملی را ارتقا بخشیم

حرف این نیست که از دنیا ببریم و در لاک خودمان فرو برویم، بلکه سخن آنست که برای مواجهه با جهان پیرامونی و بازیگر در عرصه بین المللی نیازمند ارتقای جایگاه و مولفه های قدرت درونی هستیم و این مهم تنها با اعتنا به ظرفیت همبستگی و وحدت و هم افزایی داخلی ممکن و میسر است.

نمونه اش آنکه در دوران هشت ساله جنگ تحمیلی ما عملا در برابر همه قدرت های جهانی از شرق و غرب قرار داشتیم و با همه تحدیدها و تهدیدات نیز روبرو بودیم اما توانستیم از آن پیچ صعب و سخت عبور کنیم.

شاید البته شعار گونه به نظر برسد اما واقعیت همینی است که هست و البته که ما در این چند دهه نخواستیم و یا نتوانسته ایم که در مسیر اعتلای مولفه های قدرت داخلی که همانا وحدت و همنوایی و همپوشانی و همذات پنداری جمعی میان اضلاع و اجزای مختلف قدرت و حاکمیت و مردم است آنگونه که باید و شاید عمل کنیم.

حرکت در مسیر خود خاص پنداری و تنزه طلبی، دو قطبی سازی و خودی و نخودی کردن مردم، عدم نقدپذیری، عدم اصلاح رویکردهای متصلبانه سیاسی، تریبون داری های یکطرفه و رویکردهای شعاری، فقدان شایسته سالاری و بی توجهی به ظرفیت های انسانی فارغ از گرایش های فکری و سیاسی و .... موارد اینچنینی البته که ما را به جایی نبرده و در مسیر انشقاقی حرکت می دهد که با منافع ملی و مولفه های ارتقا بخش قدرت و امنیت ملی همخوانی نداشته و دست ما را در معادله قدرت بین المللی و هماوردی با دشمنان بیرونی خالی و میان تهی می کند.

چه بپسندیم و چه نپسندیم اکنون دو قطبی ایران و ایالات متحده به هر دلیلی بر روابط ما با جهان و پیش برد امورات مان در داخل ایران سایه سنگینی افکنده و جان مطلب آنکه با دو قطبی در داخل و سیاست هایی که بر این تنوره می دمند، نخواهیم توانست در نبرد بیرونی و معادله قدرت حاکم بر آن فائق آییم ما حامی در بیرون نداریم و حداقل در داخل با اصلاحات فوری و آنی و تغییر رویکردها می توانیم از پس این مهم برآییم