آقای عارف مشکل اصلاح‌طلبان نه شورای نگهبان که شما هستید!

سرویس سیاسی خرداد-رضا رئیسی: این روزها نقطه قوت همیشگی اصلاح طلبان به مهم ترین چالش و نقطه ضعف آنان تبدیل شده است. انتخابات که یگانه مظهر قدرت نمایی اصلاح طلبان در سپهر سیاسی کشور طی چند دهه اخیر بوده است، اکنون به مثابه کلاف سردرگم پیش روی اصلاح طلبان قرار دارد و سئوال اینجاست که چگونه و چرا به اینجا رسیدیم؟ آیا ردصلاحیت های گسترده شورای نگهبان یگانه عامل و موضوع اصلی پدیدآمدن چنین وضعیتی است؟

به گزارش خرداد، طی چند روز گذشته محمدرضا عارف در چند سخنرانی خود از رایزنی پردامنه برای تایید صلاحیت چهره های اصلاح طلب رد صلاحیت شده از سوی شورای نگهبان گفت و یکبار هم که شده خواست از پلیه انفعال و سکوت چند سال اخیر بیرون بیاید، شاید که گره ای از کار اصلاح طلبان بگشاید، گره ای که خود او مهم ترین عامل پدید آمدن آن بوده و هست.

همه منتظر بودند تا ببینند، مشی محافظه کارانه عارف که سال ها بر تنور آن دمیده و فرصت سوزی تاریخی را نیز بدین واسطه رقم زده بود، حداقل این بار جوابگوست و در این برهه زمانی و در رابطه با تعامل با اجزا و اضلاع ساخت قدرت، پاسخگوست؟

اگر عارف با سکوت های نالازم و موضع گیری های منفعلانه سعی کرده بود جایگاه و نسبت خود با لایه های قدرت را بری از گزند قرار دهد، این جا درست جایی بود که باید این استراتژی جوابگو می بود و رئیس فراکسیون امید و شورای عالی اصلاح طلبان را در مقام یک کنش گر اثرگذار و منجی حداقل برای طیفی از اصلاح طلبان جلوه گر می کرد اما نتیجه ای رقم خورد که نشان داد عارف رایزن و گفت و گو کننده چندان فرقی با عارف ساکت و کنج عزلت گزیده ندارد و کاری از دست او بر نمی آید و انتظار از او بیخود و فارغ از هرگونه آورده می تواند باشد.

جالب آنجاست که در دور تازه اعلام نظر شورای نگهبان پیرامون کاندیداهای تایید صلاحیت شده که کدخدایی رقم قابل توجه 2000 نفر را اعلام کرد نه فقط هیچ چهره شاخص ردصلاحیت شده اصلاح طلبان قرار نداشت و تنها دو یا 3 نفر از نمایندگان نیمه خنثای اصلاح طلب تایید شدند که حتی مثلا نماینده فعالی چون علیرضا رحیمی هم که قبل تر توسط هیئت نظارت تایید صلاحیت شده بود، توسط شورای نگهبان ردصلاحیت شد.

و این یعنی عارف که سرمایه اجتماعی اصلاح طلبان را با سکوت و انفعال و البته محافظه کاری خود دچار ثلمه و آسیب بی سابقه کرده بود، بعد از چهار سال نتوانست حداقل کوچکترین آورده ای از این استراتژی سکوت برای اصلاح طلبان در چانه زنی با لایه های قدرت حاصل کند.

در واقع می توان با صراحت و بی تعارف گفت مشکل اصلاح طلبان در انتخابات اخیر نه شورای نگهبان و ردصلاحیت های گسترده آن که محمدرضا عارف و تیم همراهان او هستند.

ردصلاحیت ها کم یا زیاد در همه ادوار بوده است، موضوع اما واکنش ناپخته و منفعلانه و فاقد کارایی به این وضعیت است که لیدر رسمی جریان اصلاحات در شورای عالی و در فراکسیون امید در نوک پیکان آن قرار دارد و حتی با اظهارات و عملکرد خود نتوانست در برابر این وضعیت ردصلاحیت ها یک کنش حساب شده و قاعده مند داشته باشد و این تهدید را به فرصت تبدیل کند.

مشکل فردی است که چهارسال پیش با ائتلاف غیر حساب شده و پس از آن و در طول این مدت با فقدان مدیریت یک فراکسیون ناکارآمد را مقابل نمایه اصلاح طلبان قرار داد و سرمایه اجتماعی را به ثمن بخس داد.

شاید طرفداران عارف بگویند که عملکردهای مثبت فراکسیون امید در هیاهو و تبلیغات رسانه های مخالف و منتقد و جوسازی آنان گم شده است و ماجرا اینگونه همه تلخ نیست اما واقعیت آنست که مردم همیشه با این تخریب ها و سیاه نمایی ها علیه اصلاح طلبان روبرو بوده اند، مردم همیشه از مضایق و کاستی ها خبر داشته اند و به جایگاه اصلاح طلبان در ساخت قدرت واقف بوده اند اما هیچ گاه تا این حد از این جریان سیاسی روی برنگردانده اند و این نمی شود مگر آنکه ضعف و اشتباه در بدنه جریانی رسوخ یافته که آقای عارف حداقل به شکل نمادین در راس هرم اجرایی و رسمی آن قرار داشته است و او باید پاسخگوی این وضعیت باشد نه آنکه برای انتخابات 1400 خیز بردارد؟!