این یعنی این دو و احزاب متبوع آنان هیچ سر آشتی و کوتاه آمدن در برابر یکدیگر ندارند اما درست در همین مراسم اتفاقی افتاد که در عین تلخ بودن آن برای ما درس و پیام ویژه ای هم برای مسئولان و مقامات و سیاسن و احزاب ما در داخل ایران دارد.
سرویس سیاسی خرداد: بی گمان تنش و چالش مستقیم و دهن کجی رو در روی رئیس مجلس نمایندگان آمریکا و رئیس جمهوری این کشور آنهم در مهم ترین سخنرانی سالیانه روسای جمهوری آمریکا که بیش ترین مخاطب داخلی و خارجی را دارد، شاید در همه ادوار تاریخ آمریکا بی سابقه باشد و بیانگر اختلاف جدی و عمیق نانسی پلوسی و ترامپ اما درست در همین مراسم اتفاقی افتاد که برای ما درس آموز است و شایسته تامل و توجه.
به گزارش
خرداد، در تاریخ آمریکا این حد از تنش داخلی و دو قطبی شدن فضای سیاسی میان دموکرات ها و جمهوریخواهان بی سابقه است و روزی نیست که در رسانه های متقابل و در سخنرانی های دو طرف حملات تند و تیز و مجادلات کلامی و لفاظی های سیاسی بوقوع نپیوسته و دو طرف از خجالت یکدیگر در نیایند.
اتفاقا نانسی پلوسی و ترامپ در نوک پیکان این بگو و مگوها هستند و چند سالی می شود که برای هم از رو تیغ کشیده اند، اختلافات آنقدر بالاست که رئیس جمهوری آمریکا در اقدامی بی نزاکتانه و عجیب از دست دادن با نانسی پلوسی خودداری می کند و در مقابل نانسی پلوسی هم مقابل لنز دوربین ها و درست در کنار آقای رئیس جمهوری متن گزارش او را پاره می کند و دور می ریزد.
این یعنی این دو و احزاب متبوع آنان هیچ سر آشتی و کوتاه آمدن در برابر یکدیگر ندارند اما درست در همین مراسم اتفاقی افتاد که در عین تلخ بودن آن برای ما درس و پیام ویژه ای هم برای مسئولان و مقامات و سیاسن و احزاب ما در داخل ایران دارد.
در هنگام سخنرانی سالیانه ترامپ در روز گذشته و به رغم تنش های موجود که شرح آن رفت، در هنگامی که دونالد ترامپ در خصوص ترور ناجوانمردانه سردار سلیمانی سخن می گفت و بدان اشاره می کرد، از معدود مواردی بود که دموکرات ها در کنار جمهوریخواهان برای ترامپ دست زده و به تشویق وی پرداختند.
و این یعنی آنکه آنان در عین اختلافات شدید داخلی در خصوص آنچیزی که منافع ملی خود می دانند (اینجا ترور سردار سلیمانی) اختلاف ها را کنار گذاشته و یکصدا و یک دل می شوند و در واقع پشت یکدیگر ایستاده و صحنه را خالی نمی کنند.
حالا سئوال بزرگ برای ما آنجاست که آیا ما در داخل کشورمان و به رغم اختلافات داخلی که قطعا در این حد و اندازه هم نیست در موضوعات و مقولاتی که معطوف و منوط به منافع ملی است اینگونه پشت هم میایستیم؟
آیا در مقولات مهم و تاثیر گذار اختلافات داخلی را به کناری می نهیم و پشت در پشت هم خواهیم ماند؟ اگر وحدت گفتمانی و همراهی عمومی را در مقوله خاص داشتیم؛ همانند محکومیت ترور سردار عزیز ملت، از وحدت رخ داده بهره گرفته و آن را خرج منافع و رویکردهای سیاسی و جناحی خودمان نمی کنیم؟
اگر به عنوان مثال در این شرایط نیازمند اتحاد و همدلی در حمایت از سربازان خط مقدم دیپلماسی در برابر دشمن هستیم، حاشیه پردازی نمی کنیم و با سناریو سازی های خطی و جناحی وقت و انرژی خود را مصروف تخریب خودی ها نمی کنیم؟
و البته اگر های بسیار دیگر، کاش ما از دشمنان خود نیز آنچه را که درست و منطقی و هوشمندانه انجام می دهند، یاد بگیریم و به آن اعتنا و التفات ورزیم