قصه پر غصه سانسور صدا و سیما از آباژور تا جشنواره

به گزارش خرداد، همه رسانه ها در دنیا چارچوب های مشخص و حرفه ای برای برنامه سازی دارند و عطف به این قواعد و قوانین هر چیزی را روی آنتن نمی فرستند و به فراخور سیاست گذاری ها و چارچوب های قانونی بیرونی و نیز ذائقه مخاطبان درونی به دروازه بانی اخبار و اطلاعات و تصاویر پرداخته و میزانی از حذف و جرح و تعدیل را در ارائه برنامه ها اعمال می کنند.

سانسورهایی که گاه با حذف یک تصویر اتفاق می افتد و گاه با شطرنجی کردن و گاه با گوشزد محدودیت سنی در کشور ما البته با توجه قوانین موضوعه و شرایط اجتماعی و فرهنگی حاکم بر کشور دایره حذف و تعدیل فراتر از بسیاری از نقاط جهان است و این نکته ای نیست که بتوان پیرامون آن به صدا و سیما خرده گرفت اما در همین ماجرای سانسورهای فرهنگی و اجتماعی برنامه ها نیز هنرنمایی عزیزان در صدا و سیما جالب توجه و رشک برانگیز است که از نمونه های آن می توان به پدیده آباژور گذاری در برخی فیلم ها برای سانسور بخشی از تصویر اشاره کرد که نشان می دهد ما در اعمال سانسور هم بلد نیستیم که یک چارچوب معقولانه و متعارف را به اجرا گذاریم و مایه مضحکه و خنده مخاطبان می شویم!

روز گذشته شاهد جلوه ای دیگر از فرآیند درخشان سانسور در صدا و سیمای ملی بودیم، جایی که در پخش زنده اختتامیه جشنواره فیلم فجر و به هنگامی که محمد حسین مهدویان،فرشته طائرپور و امیر آقایی روی سن جشنواره آمدند تا جوایز خود را دریافت کنند و حرف هایی زدند که به ذائقه متولیان صدا و سیما خوش نیامد به شکلی عجیب و غریب سانسور شده و این قسمت ها از جشنواره فجر به قول عامیانه به یکباره درآمد!

در نگاه اول مخاطب حتما حس کرده که این هنرمندان چه جملات عجیب و غریب و حرف های شاق و خطرناکی زده اند که اینچنین حذف شده و به قربانگاه سانسور رفته اند اما به لطف شبکه های اجتماعی و تکنولوژی های ساده ارتباطی این روزها، حرف های آنان را که دیدیم نه هیچ چیز خاصی داشت و نه حرفی خارج از گفتارهای معمول و روزانه در شبکه های اجتماعی آنهم تازه با محافظه کاری و متانت بیان نشده بود و باید از عزیزان صدا و سیما پرسید که با این حذف و سانسورهای ناپخته و به غایت غیر حرفه ای چه چیزی را می خواهید بگویید؟ 

اول انکه این حذف آنهم با این شیوه مضحک و مسخره مردم را کنجکاو به رصد این گفته ها کرده و جوینده هم که از قدیم گفته اند یابنده است، پس هدف شما که محقق نمی شود، تازه عکس نیز عمل می کند و این گفتارها دو چندان در میان مخاطبان دست به دست شده و بازتاب پیدا می کند.

دوم- عزیزان گویا گمان کرده اند که در عهد دقیانوس قرار داریم و نمی دانند یا نمی خواهند بفهمند که مردم از طریق شبکه های اجتماعی و رسانه های دیگر بالاخره آنچه را که بخواهند دریافت کرده و این دست سانسورهای سلیقه ای دیگر دورانش تمام شده و تنها باعث مخاطب گریزی دوچندان برای رسانه ملی می شود که از نگاه مردم حقایق را تحریف و حذف می کند

سوم- براستی سخنان این چند هنرمند که به رغم فضای موجود و تبلیغات فراوان به میدان جشنواره آمده و برادری خود را ثابت کرده اند اما خوب به وسع و میزان خود نیز حرف قشری از مردم را می گویند و با آنان همدردی می کنند، اگر با سلیقه شما همراه نبود، باید حذف شود؟ با کدام قانون و عقلانیت؟ مگر صدا و سیما نباید ملی باشد و تریبونی برای همه ایرانیان. تک‌صدایی در هیچ دوره تاریخی و در هیچ بستری پاسخگو نبوده و به نتیجه نرسیده و این بار نیز اینچنین خواهد بود، بگذارید حداقل صدای منتقدان نجیب اما مخالف از رسانه مردم ایران شنیده شود تا مخاطبان به رسانه های بیگانگان نروند!

به هر روی صدا و سیما با این شیوه سانسور مضحک نشان داد که از آباژور تا جشنواره از تصاویر برهنه تا حرف های منتقدانه باد نیست که درست و منطقی و با پشتوانه عقلانی و حرفه ای سانسور کند و در این حوزه هم چنگی به دل نمی‌زند!