تصویری از مجسمه نادیده بانوی سوارکار ایرانی با قدمت ٢٠٠٠ ساله

خرداد: تصاویری از مجسمه بانوی سوارکار ایرانی در حال تیراندازی از جنس مفرغ (برنز) در رسانه‌ها منتشر شده است.

به گزارش خرداد؛ با توجه به اطلاعات محدودی که از این اثر وجود دارد صرفا با توجه به روش‌های جنگیدن اشکانیان که شامل سوارکاری و تیراندازی همزمان بود می‌توان قدمت آن را به عصر اشکانیان مربوط دانست.

این روش جنگیدن بوسیله قبیله‌های اوراسیایی مانند سکاها، هون‌ها، ترک‌ها و مغول‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفت و در نهایت به‌عنوان روشی نظامی وارد سایر ارتش‌ها در مناطق دیگر شد.

نبرد مهمی که در آن اشکانیان از این روش بهره جستند، نبرد حران (کاره) در شمال میانرودان بود. در آن نبرد، این روش تیراندازی عامل مهمی در پیروزی سپاه ایران بر سپاه روم به فرماندهی کراسوس بود.

این بخش از شعر ساموئل باتلر خطاب به همسرش اشاره‌ای به این شیوه تیراندازی پارتی دارد:

«چون اشکانیان زخم بر من زنی
بدان هنگام که پروازکنان عقب می‌نشینی
با چشمان دور شونده‌ات مرا به خاک می‌فکنی».

از آنجایی که پوشش سربازان اشکانی عموما از آهن بوده است و نوع زره نقش بسته بر تن این مجسمه که حالتی جذب دارد، می‌توان تصور کرد که زره‌های آهنین آن زمان با ظرافت و صنعتی بسیار دقیق طراحی و تولید می‌شدند تا در عین سبک بودن قابلیت‌های رزمی جنگجوها را کاهش ندهد به خصوص که اشکانیان در ٢٠٠٠ سال قبل توانسته بودند باتری‌های الکتریکی پدید آورند که از آنها برای آبکاری طلا و نقره استفاده کنند که امروزه با نام «باتری تیسفون» شناخته می‌شود.

نکته جالب دیگری که در این اثر قابل ذکر است وجود کلاهخودی هست بر سر این زن قرار گرفته است. این مدل کلاهخود که به «تیزخود» معروف بوده و نگاره‌های تخت‌جمشید هم وجود دارد مربوط به قوم سکاها است. سکاها بعد از سرکوب توسط «مهرداد دوم» پادشاه اشکانی در سیستان امروزی به سپاه اشکانیان می‌پیوندند و در واقع نام سیستان از این قوم برگرفته شده است. تیز کلاه‌ها با این شیوه‌ی پوشیدن لباس جنگی باعث می شدند که در جنگ زنان از مردان شناخته نشوند. 

اینکه این اثر از کجا کشف شده و اکنون در چه محلی نگهداری می‌شود اطلاعاتی در دست نیست اما آنچه پیداست آنست که بی‌شک این اثر مربوط ایران باستان است و بی‌شک نیازمند بررسی توسط متخصصین این حوزه دارد.