عکس عروسک موهن خبرساز؛ ماجرا از کجا شروع شد؟
مرتضی و مرضیه، دو نامی که چون نغمه‌ای مقدس در فرهنگ شیعی طنین‌اندازند، به شکلی ناسازگار بر پیشانی عروسک‌هایی نهاده شده‌اند که قرار بود صرفاً بازیچه‌ای برای کودکان باشند.
به گزارش تابناک، انتخاب دو نام ارزشمند در جامعه مذهبی ایران، برای دو عروسک چون زخمی بر پیکر باورهای دینی، پرسش‌هایی عمیق را برانگیخته است. اما آنچه این زخم را دردناک‌تر می‌کند، نه صرف این خطای اولیه، بلکه طوفان واکنش‌هایی است که به نام دفاع از ارزش‌ها، گاه با شتابزدگی و بی‌بهره از دانش تبلیغات و ارتباطات، دامنه این خطا را گسترده‌تر کرده است.
خیرخواهی با شیوه غلط
مخالفت‌هایی که با نیت خیر، اما بدون پشتوانه‌ای علمی ابراز شده‌اند، همراه موج‌سازی‌های رسانه‌ای، راه‌اندازی مطالبه‌گری در سایت کارزار و ...نه‌تنها مرهمی بر این زخم نبوده، بلکه به‌سان بادی شده‌اند که آتش این جنجال را شعله‌ورتر ساخته است. این شیوه اعتراض، نام مرتضی و مرضیه را، که باید در هاله‌ای از احترام و معنویت پاس داشته شوند، به‌عنوان برندهایی تجاری در اذهان و فضای مجازی حک و تثبیت می‌کند. حتی اگر این عروسک‌ها روزی تغییر نام یافته و با نام‌هایی دیگر به بازار آیند، باز هم این دو نام، به‌واسطه این فراگیر شدن، چون سایه‌ای ماندگار بر آن‌ها باقی خواهند ماند. اینجاست که فقدان شناخت عمیق از محتوا، مخاطب و پیامدهای پنهان و آشکار یک پیام، در سپهر ارتباطات کشورمان خود را عیان می‌سازد.
در سرزمینی که دانش ارتباطات و تبلیغات هنوز در ابتدای راه است، واکنش‌های احساسی و غیرحرفه‌ای می‌توانند به‌جای حفاظت از ارزش‌های والا، ناخواسته به تخریب آن‌ها دامن زنند.
معترضان، با دلی سرشار از دغدغه و ایمان، گمان می‌کردند که با فریادشان از حرمت این اسامی دفاع می‌کنند، اما بی‌خبر از آنکه این فریادها، خود ممکن است به تیغی بدل شود که زخمی عمیق‌تر بر پیکر این نام‌های مقدس بنشاند. یعنی ماجرا را هر چه بیشتر کش می‌دهد و تبدیل به مسأله می‌کند.
چرا نامگذاری؟ چرا ثبت؟
اما ریشه این بحث را باید فراتر از این واکنش‌ها جست‌وجو کرد؛ در نیت نامگذا و سازنده و بالاتر از آن، در نهادهایی که وظیفه ثبت و نظارت بر ثبت این‌گونه برندها و مالکیت معنوی را برعهده دارند و باید پیش از هر کس، پاسخگوی این بی‌مبالاتی باشند. این نهادها، که چون نگهبانانی برای حفظ هویت فرهنگی و دینی‌اند، باید با دقت و هوشیاری، از چنین خطاهایی پیشگیری کنند.
شهروندان جامعه مذهبی ایران لطفا بیش از این، هیزم بر این آتش نیفزاییم که برجسته‌سازی بی‌حساب این موضوع، تنها به تثبیت این خطا در قالب برندی ماندگار یاری می‌رساند. اما در سوی دیگر، نهادهای رسمی باید با جدیت و هوشمندی، این مسئله را پی گیرند؛ نه با هیاهو، بلکه با اقتدار و دقت، و تنها یک صدای واحد و مسئول، نتایج این پیگیری‌ها را با زبانی شفاف و آرام به گوش مردم برساند.
این تجربه، چون آینه‌ای است که کاستی‌های ما را در بهره‌گیری از دانش ارتباطات و تبلیغات در برخورد با چنین توهین‌هایی نشان می‌دهد.
