وقتی تکلیف و تعریف مشخص نداریم
حاج محسن یک پا در سیاست و یک پا در نظامیت!
فرق یک دیپلمات و نظامی و زوایای دید آنان در همین بزنگاه ها و نوع نگرشها مشخص می شود و البته هر دو زاویه دید لازم و ضروری است و دو بال پرواز اما اگر اختلاط و امتزاج ناموزون شکل بگیرد معلوم نیست خروجی چه خواهد بود
سرویس سیاسی خرداد: در خاطر ریش سفیدان و میان سال های ایرانی، او با لباس سبز رزم نقش بسته است، فرمانده سپاه در دوران پر تلاطم دفاع مقدس اما جوان تر ها او را با کاندایداتوری های پیاپی در انتخابات ریاست جمهوری و سعی وافرش برای حضور در راس هرم سیاسی به یاد می آورند، حضوری که هیچ گاه منجر به نتیجه مطلوب برای حاج محسن نشد!.
به گزارش خرداد؛ نکته جالب توجه در خصوص محسن رضایی و رویکردهای وی پس از انتخابات ریاست جمهوری سال 92 عدم ثبات لازم و غوطه وری در فضای دوگانه ای است که نشان می دهد او مردد و مانده در این است که دل به سیاست داده و در مقام یک کنش گر سیاسی به فعالیت در عرصه عمومی بپردازد یا رزم جامه بپوشد و از موضع یک نظامی به ایفای نقش بپردازد.
این عدم استقرار و فقدان تعریف مشخص، منجر به تشتت در آرا و نظرات شده است.
محسن رضایی که حضور پیگیرانه ای در فضای مجازی دارد و از جمله مقامات نسل اول است که باابزارهای نوین با مخاطبان عام ارتباط برقرار می کند، در انتشار نظرات خود به نوعی خلط مبحث دچار شده از یکسو می خواهد پرنسیب و پرستیژ نظامی خود را حفظ کند و تمایل دارد که در آن ساحت به نقش آفرینی بپردازد و از سوی دیگر در بیانات خود در مقام یک دیپلمات ظاهر شده و توصیه های متعددی را خطاب به دستگاه دیپلماسی و دولت مردان صادر می کند.
به عنوان مثال او در آخرین پست خود در شبکه های اجتماعی به دولت مردان گوشزد کرده که حواسشان به عربستان سعودی و اقدامات خبیثانه آنان باشد.
اگر از منظر یک استراتژیست نظامی به این گفتار بنگریم او به درستی به خطاهای عربستان در یمن و سوریه و شکست اقدامات نظامی و تحرکات سعودی در منطقه اشاره کرده و از طرف دیگر خواستار هوشیاری در برابر هرگونه اقدام ایذایی و ماجراجویی نظامی این کشور شده است.
اما از منظر سیاسی باید از وی پرسیده شود که مگر غیر این است که دولت مردان در رویارویی دیپلماتیک توانسته اند عربستان را در معادلات منطقه ای به حاشیه برانند و در همین اجلاس اخیر اوپک و پس از یک دهه خواست ملی و حقوق حقه ایران را به طرف مقابل بقبولانند؟.
آیا دیپلمات های ما قصور و خطایی در این زمینه داشته اند؟ آیا ناتوانی از آنان سر زده است؟ که سردار بر خود واجب دیده است که تاکید کند که عربستانی ها مار زخم خورده و به کمین نشسته اند و مبادا طرف ایرانی گول برخی نرمش ها را بخورد؟
به گزارش خرداد؛ مگر طرف ایرانی نگاه به آنان داشته و بر اساس استراتژی اعمالی و واکنش های عربستانی ها نقشه خود را چیده است؟ گویا حاج محسن توجه ندارد که قضیه بر عکس بوده و این ما بوده ایم که صحنه بازی را با اتخاذ سیاست های هوشمندانه به نحوی آرایش بخشیده ایم که آنها مجبور به تغییر مشی شده اند.
از همه مهم تر آنکه چه ایرادی دارد اگر ما بتوانیم بر اساس منافع ملی و نیز مصالح امت اسلامی طرف مقابل را وادار به تغییر رویکرد کرده و در عین اختلافات بنیادین و مبنایی بر سر منافع مشترک به سمت و سوی هم افزایی رهنمون کنیم؟.
فرق یک دیپلمات و نظامی و زوایای دید آنان در همین بزنگاه ها و نوع نگرشها مشخص می شود و البته هر دو زاویه دید لازم و ضروری است و دو بال پرواز اما اگر اختلاط و امتزاج ناموزون شکل بگیرد معلوم نیست خروجی چه خواهد بود کاش حاج محسن رضایی به این مهم در بیان اظهارات خو د توجه کند و تمایز لازم را قایل شود که این به خیر و صلاح او در حال و آینده خواهد بود.
به گزارش خرداد؛ نکته جالب توجه در خصوص محسن رضایی و رویکردهای وی پس از انتخابات ریاست جمهوری سال 92 عدم ثبات لازم و غوطه وری در فضای دوگانه ای است که نشان می دهد او مردد و مانده در این است که دل به سیاست داده و در مقام یک کنش گر سیاسی به فعالیت در عرصه عمومی بپردازد یا رزم جامه بپوشد و از موضع یک نظامی به ایفای نقش بپردازد.
این عدم استقرار و فقدان تعریف مشخص، منجر به تشتت در آرا و نظرات شده است.
محسن رضایی که حضور پیگیرانه ای در فضای مجازی دارد و از جمله مقامات نسل اول است که باابزارهای نوین با مخاطبان عام ارتباط برقرار می کند، در انتشار نظرات خود به نوعی خلط مبحث دچار شده از یکسو می خواهد پرنسیب و پرستیژ نظامی خود را حفظ کند و تمایل دارد که در آن ساحت به نقش آفرینی بپردازد و از سوی دیگر در بیانات خود در مقام یک دیپلمات ظاهر شده و توصیه های متعددی را خطاب به دستگاه دیپلماسی و دولت مردان صادر می کند.
به عنوان مثال او در آخرین پست خود در شبکه های اجتماعی به دولت مردان گوشزد کرده که حواسشان به عربستان سعودی و اقدامات خبیثانه آنان باشد.
اگر از منظر یک استراتژیست نظامی به این گفتار بنگریم او به درستی به خطاهای عربستان در یمن و سوریه و شکست اقدامات نظامی و تحرکات سعودی در منطقه اشاره کرده و از طرف دیگر خواستار هوشیاری در برابر هرگونه اقدام ایذایی و ماجراجویی نظامی این کشور شده است.
اما از منظر سیاسی باید از وی پرسیده شود که مگر غیر این است که دولت مردان در رویارویی دیپلماتیک توانسته اند عربستان را در معادلات منطقه ای به حاشیه برانند و در همین اجلاس اخیر اوپک و پس از یک دهه خواست ملی و حقوق حقه ایران را به طرف مقابل بقبولانند؟.
آیا دیپلمات های ما قصور و خطایی در این زمینه داشته اند؟ آیا ناتوانی از آنان سر زده است؟ که سردار بر خود واجب دیده است که تاکید کند که عربستانی ها مار زخم خورده و به کمین نشسته اند و مبادا طرف ایرانی گول برخی نرمش ها را بخورد؟
به گزارش خرداد؛ مگر طرف ایرانی نگاه به آنان داشته و بر اساس استراتژی اعمالی و واکنش های عربستانی ها نقشه خود را چیده است؟ گویا حاج محسن توجه ندارد که قضیه بر عکس بوده و این ما بوده ایم که صحنه بازی را با اتخاذ سیاست های هوشمندانه به نحوی آرایش بخشیده ایم که آنها مجبور به تغییر مشی شده اند.
از همه مهم تر آنکه چه ایرادی دارد اگر ما بتوانیم بر اساس منافع ملی و نیز مصالح امت اسلامی طرف مقابل را وادار به تغییر رویکرد کرده و در عین اختلافات بنیادین و مبنایی بر سر منافع مشترک به سمت و سوی هم افزایی رهنمون کنیم؟.
فرق یک دیپلمات و نظامی و زوایای دید آنان در همین بزنگاه ها و نوع نگرشها مشخص می شود و البته هر دو زاویه دید لازم و ضروری است و دو بال پرواز اما اگر اختلاط و امتزاج ناموزون شکل بگیرد معلوم نیست خروجی چه خواهد بود کاش حاج محسن رضایی به این مهم در بیان اظهارات خو د توجه کند و تمایز لازم را قایل شود که این به خیر و صلاح او در حال و آینده خواهد بود.
