مهم ترین رکن مقابله با فساد
وقتی رسانه ها رئیس جمهوری را پایین می کشند
البته درس های این اتفاق برای کشور ما در شرایطی که بدون هیچ تعارف، سیاه نمایی یا غلو و آگراندیسمانی، وضعیت فساد در آن چندان مطلوب نیست و هر از گاهی با انتشار پرونده های فساد جامعه در بهت و حیرت می رود، بسیار می توان باشد.
سرویس سیاسی خرداد: مطبوعات را رکن چهارم دموکراسی می خوانند؛ این جمله شاید در بسیاری از کشورها کلیشه ای شده و رسانه از آن کارکرد و اثر گذاری واقعی و جایگاه مطلوب خود به دور است و شاید مهم ترین وجه تمایز دموکراسی واقعی و مردم سالاری غیر پوشالی با دموکراسی شعاری نیز در همین جایگاه و کارکرد رسانه ای در جوامع مختلف مشخص و هویدا شود.
به گارش خرداد؛ اصحاب رسانه و مطبوعات شان و منزلت ویژه و کتمان ناشدنی در ممالک راقیه و دموکراسی های پیشرو دارند؛ این تکریم نه بواسطه جلوت و بروز نمایان این قشر در صحنه های مختلف که برآمده از نقش و جایگاه متصور برای آنان است.
اهالی رسانه نمایندگان پرسشگر مردم و چشم و گوش آنان برای حفاظت و صیانت از حقوق ملی در برابر اصحاب قدرت هستند، آنانی که وظیفه دارند تا نگذارند هر صاحب منصب و قدر قدرتی ولو آنکه مستهظر به رای مردم نیز باشد و در بالاترین مرتبه و منزلت سیاسی و اجتماعی بتواند پا کج گذاشته و از اختیارات خود سوء استفاده کند.
جایگاه ویژه و کارکرد بی مثال رسانه ها این روزها در کره جنوبی خود را به عینه نشان می دهد. رئیس جمهوری کره جنوبی که در راس هرم قرت سیاسی این کشور قرار داشت به محض آنکه رسانه ها اخباری از سوء استفاده دو دوست نزدیک وی از جایگاه رئیس جمهوری را انتشار دادند، با بحرانی سخت و نفس گیر روبرو شد.
هر چه که خانم رئیس جمهوری مقاومت کرده و اصرار و پافشاری کرد که در این تخلفات نقشی نداشته و بدون علم و اطلاع وی نزدیکانش اقدام به این تخلفات کرده اند، افاقه نکرد. مردم به خیابان ها آمدند و بالاخره بعد از یکماه فشار، مجلس کره جنوبی رای به استیضاح خانم «پارک گئون هی» داد و او به محاق تعلیق رفت تا دادگاه قانون اساس این کشور تا 180 روز دیگر حکم نهایی را صادر و او را ابقا یا عزل کند.
خانم رئیس جمهوری خود به فساد متهم نبود بلکه دوستان نزدیک وی دست به تخلف زده و این شائبه وجود داشت که این تخلفات با پشتوانه قدرت رئیس جمهوری و با اتکا به نفوذ وی رقم خورده است اما همین تخلف به ظاهر کوچک هم نگذاشت که قدرتمندترین فرد کره بتواند بر مسند خود باقی بماند.
و این مهم هیچ گاه ممکن و میسر نمی شد مگر با قدرت رسانه ها و مطبوعات و جایگاه و منزلت ویژه آنان.
اگر رسانه ها آزادی عمل نداشتند، اگر آنان در چنبره روزمره گی های معمول گرفتار بوده و از کارکردهای پرسشگرانه و ظرفیت های شفاف سازانه خود بدور بودند الان نه فقط خانم رئیس جمهوری در کاخ ریاست جمهوری حضور داشت که چه بسا دوست نزدیک وی نیز با هزار ترفند به بسط و تداوم فساد و رانت خواری خود ادامه می داد و مردم کره جنوبی نیز بی خبر از همه جا نمی دانستند که چه بر سر آنان آمده است.
و البته درس های این اتفاق برای کشور ما در شرایطی که بدون هیچ تعارف، سیاه نمایی یا غلو و آگراندیسمانی، وضعیت فساد در آن چندان مطلوب نیست و هر از گاهی با انتشار پرونده های فساد جامعه در بهت و حیرت می رود، بسیار می توان باشد.
درست است که قوه قضاییه و دستگاه های نظارتی به پرونده های فساد رسیدگی کرده و همه قوا عزم مقابله با فساد را دارند اما آنچه می تواند مانع از بسط و رواج فساد در دستگاه های مختلف شود و ترمز مفسدان را پیش و بهنگام رخ داد فساد بکشد و جامعه را از هزینه های فراوان بدور دارد؛ تنها و تنها رسانه ها و آزادی عمل آنان در مقابله با کژراهه و انحرافاتی است که در هر جامعه و در هر ظرف زمانی و مکانی امکان وقوع دارد اما با شفافیت و نظارت رسانه های بیدار و قدرتمند، سدی سترگ در مقابله با فساد بنا خواهد شد که لرزه بر اندام مفسدان انداخته و به بهترین وجه از منافع عمومی در بابر زیادهخواهی زیاده خواهان حراست و صیانت خواهد کرد.
به گارش خرداد؛ اصحاب رسانه و مطبوعات شان و منزلت ویژه و کتمان ناشدنی در ممالک راقیه و دموکراسی های پیشرو دارند؛ این تکریم نه بواسطه جلوت و بروز نمایان این قشر در صحنه های مختلف که برآمده از نقش و جایگاه متصور برای آنان است.
اهالی رسانه نمایندگان پرسشگر مردم و چشم و گوش آنان برای حفاظت و صیانت از حقوق ملی در برابر اصحاب قدرت هستند، آنانی که وظیفه دارند تا نگذارند هر صاحب منصب و قدر قدرتی ولو آنکه مستهظر به رای مردم نیز باشد و در بالاترین مرتبه و منزلت سیاسی و اجتماعی بتواند پا کج گذاشته و از اختیارات خود سوء استفاده کند.
جایگاه ویژه و کارکرد بی مثال رسانه ها این روزها در کره جنوبی خود را به عینه نشان می دهد. رئیس جمهوری کره جنوبی که در راس هرم قرت سیاسی این کشور قرار داشت به محض آنکه رسانه ها اخباری از سوء استفاده دو دوست نزدیک وی از جایگاه رئیس جمهوری را انتشار دادند، با بحرانی سخت و نفس گیر روبرو شد.
هر چه که خانم رئیس جمهوری مقاومت کرده و اصرار و پافشاری کرد که در این تخلفات نقشی نداشته و بدون علم و اطلاع وی نزدیکانش اقدام به این تخلفات کرده اند، افاقه نکرد. مردم به خیابان ها آمدند و بالاخره بعد از یکماه فشار، مجلس کره جنوبی رای به استیضاح خانم «پارک گئون هی» داد و او به محاق تعلیق رفت تا دادگاه قانون اساس این کشور تا 180 روز دیگر حکم نهایی را صادر و او را ابقا یا عزل کند.
خانم رئیس جمهوری خود به فساد متهم نبود بلکه دوستان نزدیک وی دست به تخلف زده و این شائبه وجود داشت که این تخلفات با پشتوانه قدرت رئیس جمهوری و با اتکا به نفوذ وی رقم خورده است اما همین تخلف به ظاهر کوچک هم نگذاشت که قدرتمندترین فرد کره بتواند بر مسند خود باقی بماند.
و این مهم هیچ گاه ممکن و میسر نمی شد مگر با قدرت رسانه ها و مطبوعات و جایگاه و منزلت ویژه آنان.
اگر رسانه ها آزادی عمل نداشتند، اگر آنان در چنبره روزمره گی های معمول گرفتار بوده و از کارکردهای پرسشگرانه و ظرفیت های شفاف سازانه خود بدور بودند الان نه فقط خانم رئیس جمهوری در کاخ ریاست جمهوری حضور داشت که چه بسا دوست نزدیک وی نیز با هزار ترفند به بسط و تداوم فساد و رانت خواری خود ادامه می داد و مردم کره جنوبی نیز بی خبر از همه جا نمی دانستند که چه بر سر آنان آمده است.
و البته درس های این اتفاق برای کشور ما در شرایطی که بدون هیچ تعارف، سیاه نمایی یا غلو و آگراندیسمانی، وضعیت فساد در آن چندان مطلوب نیست و هر از گاهی با انتشار پرونده های فساد جامعه در بهت و حیرت می رود، بسیار می توان باشد.
درست است که قوه قضاییه و دستگاه های نظارتی به پرونده های فساد رسیدگی کرده و همه قوا عزم مقابله با فساد را دارند اما آنچه می تواند مانع از بسط و رواج فساد در دستگاه های مختلف شود و ترمز مفسدان را پیش و بهنگام رخ داد فساد بکشد و جامعه را از هزینه های فراوان بدور دارد؛ تنها و تنها رسانه ها و آزادی عمل آنان در مقابله با کژراهه و انحرافاتی است که در هر جامعه و در هر ظرف زمانی و مکانی امکان وقوع دارد اما با شفافیت و نظارت رسانه های بیدار و قدرتمند، سدی سترگ در مقابله با فساد بنا خواهد شد که لرزه بر اندام مفسدان انداخته و به بهترین وجه از منافع عمومی در بابر زیادهخواهی زیاده خواهان حراست و صیانت خواهد کرد.
