17 دیماه آقا تختی و ظریف حریف و دیگر هیچ

سرویس سیاسی خرداد: 17 دی ماه روزی است مثل همه روزها با البته دو اتفاق که یکی تلخ است و دیگری البته شیرین، یکی طعم تلخ رفتن دارد و یکی نوید آمدن، رفتن و آمدن هایی که پر شمارند و بسیار اما برخی شان از یاد و خاطرات نمی روند، چون مردانی که آمده و رفته اند از ذهن و خاطراین مردم پاک شدنی نیستند و البته چه خوب که قدر بدانیم آنانی را که می آیند و به جبر تاریخ روزی می روند تا زمانی که هستند و سرمایه ملی این کشورند.

به گزارش خرداد؛ 17 دی ماه روزی است که جهان پهلوان این سرزمین روی در نقاب خاک کشید، پهلوان خسته بود آنقدر که تاب و تحمل کشیدن بار زندگی را نداشت و بالاخره پشت اش به خاک رسید و رفت.

تختی اما تا ایران و ایرانی زنده است، نام و یادش به جلال و جلوت زنده و پابرجاست، قهرمانی که زود رفت و شاید قدرش آنگونه که باید در زمان زندگی کوتاه اما درخشان و به یاد ماندنی اش دانسته نشد.

در همان روزهایی که هنوز آقا تختی بود و نفس می کشید چند محل آنطرف تر کودکی در 17 دی ماه چشم به جهان گشود که بنیه و شمایلی سترگ و عضلات در هم کشیده نداشت اما رسم و راه قدر قدرتی و زور آزمایی می دانست.

سال ها بعد در روزگاری که دیگر تختی نبود اما رسم و منش اش بود، آن کودک به زور آزمایی با قدر قدرتان جهانی رفت، برای خشنودی دل مردم پای به تشک رقابتی سخت و طاقت فرسا گذاشت و با بد بدن های چغری پنجه در پنجه شد، همه بزرگان آمده بودند، حریفان آمریکایی و روسی و انگلیسی یک طرف و ظریفی که باید ظریفانه از این جدول سخت گذر می کرد تا به سکوی قهرمانی برسد و دل یک ملت را شاد کند.

ظریف آنچه که در توان داشت به منصه اجرا گذاشت و پس از ماه ها کار شبانه روزی و بی امان با دستانی پر از میدان بیرون آمد.

از آن روزها نیز لختی و سالی گذشته است اما همانگونه که تختی فراموش نشد، ظریف هم از یاد و خاطرات نخواهد رفت، هر چند که بسیاری نا مهربانانه و به خشم به او می تازند، جدل های سیاسی را دستمایه تسویه حساب های سیاسی می کنند و مردی که تنها و تنها با انگیزه های ملی پا به این وادی سخت گذاشت باانگیزه های جناحی ملامت می کنند.

حتی در روز تولد آقای وزیر آرام و همیشه خنده رو او را نواخته و توصیه به « غلط کردن» اش می کنند اما چه باک که آنکه تن به تلاطم ایام می دهد و همت می ورزد و کاری می کند کارستان، می بایست هم که آماده این تاخت و تاز ها شود که قطار تا تکان نخورد و حرکت نکند سنگش نمی زنند.
 ظریف را نیاز به سخنوری و تمجید و تعریف نیست که مشک آنست که خود ببوید اما بی شک کم لطفی به ایران و ایرانی است اگر ساکت بنشینیم در برابر تخریب ها و توهین ها به مردی که با تمام توان و اخلاصی مثال زدنی هر آنچه در چنته داشته برای سربلندی این سرزمین مصروف داشته، اینجا هم  قصد قیاس و تطابق با جهان پهلوان و ظریف را نداشتیم و البته نه هیچ چیز دیگر

تنها از این تلاقی بهره جستیم تا یک نکته را گوشزد کنیم اگر منش و روش ظریف را می پسندیم یا که نه؛ زبان به تلخی و درشتی باز نکنیم برای سرمایه های ملی این مرز و بوم که هیچ ملت اهل خردی چنین نمی کند.