رویارویی چین و آمریکا وارد فاز تازه شد
پاتک چشم بادامی های به آمریکای ترامپ/ خیز بلند اژدهای خفته علنی تر از همیشه
جالب آنکه در روزی که دونالد ترامپ با صراحت اعلام کرد که خود را نه رئیس جمهوری دنیا که رئیس جمهوری آمریکا می داند و اولویت اصلی وی نگاه به داخل است و از این منظر احیای اقتدار آمریکا را پی می گیرد، برای اولین بار در تاریخ معاصر چینی ها از تمایل برای رهبری نظم نوین جهانی گفتند.
سرویس سیاسی خرداد/ محمد محمدی: اژدهای خفته از همان آخرین روزهای دهه هشتاد میلیادی و در حالی که همتای کمونیستی به سمت و سوی اضمحلال رهنمون می شد، خیز بلند خود برای ترکتازی در صحنه بین المللی را آغاز کرد، چشم بادامی ها اصلاحات تدریجی و حساب شده اقتصادی را در هنگامی آغاز کردند که شوروی گورباچف نتوانست اصلاحات اقتصادی را با توجه به انباشت مطالبات اجتماعی و سیاسی مدیریت کند و با توجه به فشارهای بیرونی به یکباره از هم فروپاشید.
به گزارش خرداد؛ اگر جهان غرب یگانه رقیب قابل اعتنا را شوروی کمونیست می پنداشت و با همه تمرکز روی آن کار می کرد؛ چینی ها آرام و بی صدا با توجه به پتانسیل های عظیم نیروی انسانی راه آقایی در معادلات جهانی را تدریجی و گام به گام سپری کردند، آنان مدعای ابرقدرتی نداشتند و به دنبال ارتقای جایگاه نظامی خود در فرا مرزها نبودند، پس تهدید بالقوه محسوب نمی شدند، چینی ها که با مشت آهنین در میدان «تیان آن من» هرگونه سرکشی سیاسی داخلی را نیز مهار کرده بودند، در دهه 90 میلادی که آمریکایی های خشنود از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی خود را آقای بی چون و چرای نظم نوین جهانی دانسته و به دنبال بسط هژمونی خود در سراسر جهان بودند و رقیب جدی پیش روی خود نمی دیدند، رشد اقتصادی بی سابقه و دو رقمی را برای مدتی طولانی بر اقتصاد خود حکمفرما کردند و در مواردی چون الحالق هنگ کونگ و نیز مواجهه با تایوان نهایت ملاحظه کاری و پرهیز از تنش آفرینی را پیشه کردند تا توجهات جهانی را مبنی بر خطر خود به حداقل ممکن برسانند.
در چنین فضایی چین به عنوان الگوی پیشرفت و رونق اقتصادی با مردمانی خشنود و راضی که داعیه برتری جویی در نظام جهانی ندارد و به دنبال تنش آفرینی با جهان پیرامونی نیست در منظر جهانیان ثبت و ضبط گردید و آماده خیز بزرگ شد.
البته طی چند سال گذشته و با قدرت یابی دوچندان چین در اقتصاد جهانی و آمارهایی که نشان می داد، چینی ها تا چند سال دیگر ایالات متحده را از اریکه قدرت اقتصاد جهانی پایین کشیده و جای آنها را به عنوان اولین قدرت اقتصادی جهان خواهند گرفت؛ زنگ خطر به صدا درآمده و تحلیگران امنیتی آمریکا نسبت به خطر رو به تزاید چینی ها برای هژمونی ایالات متحده در نظام نوین جهانی اخطار می دادند اما روی کارآمدن دونالد ترامپ زمینه های عیان تر شدن تمایل چینی ها را فراهم آورد و اکنون دیگر پرده ها بیش از هر زمانی افتاده است و چینی ها ابایی ندارندکه علنی از تمایل به راهبری نظم نوین جهانی بگویند.
جالب آنکه در روزی که دونالد ترامپ با صراحت اعلام کرد که خود را نه رئیس جمهوری دنیا که رئیس جمهوری آمریکا می داند و اولویت اصلی وی نگاه به داخل است و از این منظر احیای اقتدار آمریکا را پی می گیرد، برای اولین بار در تاریخ معاصر چینی ها از تمایل برای رهبری نظم نوین جهانی گفتند.
شین جین پینگ رئیس جمهوری چین گفت:«چین آماده شکل دادن و هدایت یک نظم نوین جهانی و همچنین حراست از امنیت دنیاست.»
پیامی که به وضوح ترامپ و دولت آمریکا را به چالش می کشد و شاید عده ای از تحلیلگران آن را پاسخی به اقدامات ترامپ درباره تایوان و به چالش کشی گزاره چین واحد ارزیابی کنند اما اظهارات ایچنینی با توجه به عقبه ای که چینی ها طی 3 دهه و اندی گذشته طی کرده اند، بسیار فراتر از این می تواند باشد.
آمریکا پس از فروپاشی شوروی همواره داعیه دار نظم نوین جهانی و تامین امنیت جهان بوده است و اکنون چینی ها با صراحت می گویند که آماده تصدی این سمت در نظم نوین جهانی هستند.
چینی هایی که چند دهه است آرام و تدرجی برای خیز بلند خود حرکت کرده اند، اکنون بهترین فرصت را برای به انجام رسانی پروژه دیرین مهیا می بینند، ترامپ با آن اظهارات ناپخته و آن واکنش های هیجانی و به دور از درایت سیاسی که ارزش های آمریکاییرا در داخل و خارج از این کشور به چالش کشیده، نشان داده که مرد قابل اعتمادی برای سکان داری نظم نوین جهانی نیست و چه فرصتی برای چشم بادامی های محاسبه گر و تیز هوش از این مهیا تر؟
البته این ماجرا وجه دیگری هم دارد، چینی ها به خوبی می داند که آمریکا قدرت یابی آن در معادلات جهانی را تحمل نخواهند کرد و از طرف دیگر ترامپ برنامه های گسترده ای برای افزایش توان نظامی و لجستیک ارتش آمریکا در دست دارد و آنان به خوبی می دانند که نمی تواند سیاست موازنه منفی و در حاشیه مانی بدون تنش آفرینی را با چنین دولتی ادامه دهند به خصوص که احتمال نزدیکی روسه و آمریکا نیز دور از ذهن نیست و آنان می دانند ترامپ که نگرش های اقتصادی برایش اولویت دارد دیر یا زود به سراغ پکن خواهد آمد و آنان دست پیش را گرفته و پروژه در سایه را اکنون بی محابا رونمایی کرده اند.
هر چه هست می توان این نکته را با صراحت گفت که چالش آینده روابط جهانی نه میان روسیه و آمریکا که میان چین و آمریکا با اولویت اقتصادی خواهد بودو چینی ها اکنون می داند که برای بازی متوازن باید از ظرفیت های سیاسی و نظامی خود نیز در این زمینه بهره بگیرند.
به گزارش خرداد؛ اگر جهان غرب یگانه رقیب قابل اعتنا را شوروی کمونیست می پنداشت و با همه تمرکز روی آن کار می کرد؛ چینی ها آرام و بی صدا با توجه به پتانسیل های عظیم نیروی انسانی راه آقایی در معادلات جهانی را تدریجی و گام به گام سپری کردند، آنان مدعای ابرقدرتی نداشتند و به دنبال ارتقای جایگاه نظامی خود در فرا مرزها نبودند، پس تهدید بالقوه محسوب نمی شدند، چینی ها که با مشت آهنین در میدان «تیان آن من» هرگونه سرکشی سیاسی داخلی را نیز مهار کرده بودند، در دهه 90 میلادی که آمریکایی های خشنود از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی خود را آقای بی چون و چرای نظم نوین جهانی دانسته و به دنبال بسط هژمونی خود در سراسر جهان بودند و رقیب جدی پیش روی خود نمی دیدند، رشد اقتصادی بی سابقه و دو رقمی را برای مدتی طولانی بر اقتصاد خود حکمفرما کردند و در مواردی چون الحالق هنگ کونگ و نیز مواجهه با تایوان نهایت ملاحظه کاری و پرهیز از تنش آفرینی را پیشه کردند تا توجهات جهانی را مبنی بر خطر خود به حداقل ممکن برسانند.
در چنین فضایی چین به عنوان الگوی پیشرفت و رونق اقتصادی با مردمانی خشنود و راضی که داعیه برتری جویی در نظام جهانی ندارد و به دنبال تنش آفرینی با جهان پیرامونی نیست در منظر جهانیان ثبت و ضبط گردید و آماده خیز بزرگ شد.
البته طی چند سال گذشته و با قدرت یابی دوچندان چین در اقتصاد جهانی و آمارهایی که نشان می داد، چینی ها تا چند سال دیگر ایالات متحده را از اریکه قدرت اقتصاد جهانی پایین کشیده و جای آنها را به عنوان اولین قدرت اقتصادی جهان خواهند گرفت؛ زنگ خطر به صدا درآمده و تحلیگران امنیتی آمریکا نسبت به خطر رو به تزاید چینی ها برای هژمونی ایالات متحده در نظام نوین جهانی اخطار می دادند اما روی کارآمدن دونالد ترامپ زمینه های عیان تر شدن تمایل چینی ها را فراهم آورد و اکنون دیگر پرده ها بیش از هر زمانی افتاده است و چینی ها ابایی ندارندکه علنی از تمایل به راهبری نظم نوین جهانی بگویند.
جالب آنکه در روزی که دونالد ترامپ با صراحت اعلام کرد که خود را نه رئیس جمهوری دنیا که رئیس جمهوری آمریکا می داند و اولویت اصلی وی نگاه به داخل است و از این منظر احیای اقتدار آمریکا را پی می گیرد، برای اولین بار در تاریخ معاصر چینی ها از تمایل برای رهبری نظم نوین جهانی گفتند.
شین جین پینگ رئیس جمهوری چین گفت:«چین آماده شکل دادن و هدایت یک نظم نوین جهانی و همچنین حراست از امنیت دنیاست.»
پیامی که به وضوح ترامپ و دولت آمریکا را به چالش می کشد و شاید عده ای از تحلیلگران آن را پاسخی به اقدامات ترامپ درباره تایوان و به چالش کشی گزاره چین واحد ارزیابی کنند اما اظهارات ایچنینی با توجه به عقبه ای که چینی ها طی 3 دهه و اندی گذشته طی کرده اند، بسیار فراتر از این می تواند باشد.
آمریکا پس از فروپاشی شوروی همواره داعیه دار نظم نوین جهانی و تامین امنیت جهان بوده است و اکنون چینی ها با صراحت می گویند که آماده تصدی این سمت در نظم نوین جهانی هستند.
چینی هایی که چند دهه است آرام و تدرجی برای خیز بلند خود حرکت کرده اند، اکنون بهترین فرصت را برای به انجام رسانی پروژه دیرین مهیا می بینند، ترامپ با آن اظهارات ناپخته و آن واکنش های هیجانی و به دور از درایت سیاسی که ارزش های آمریکاییرا در داخل و خارج از این کشور به چالش کشیده، نشان داده که مرد قابل اعتمادی برای سکان داری نظم نوین جهانی نیست و چه فرصتی برای چشم بادامی های محاسبه گر و تیز هوش از این مهیا تر؟
البته این ماجرا وجه دیگری هم دارد، چینی ها به خوبی می داند که آمریکا قدرت یابی آن در معادلات جهانی را تحمل نخواهند کرد و از طرف دیگر ترامپ برنامه های گسترده ای برای افزایش توان نظامی و لجستیک ارتش آمریکا در دست دارد و آنان به خوبی می دانند که نمی تواند سیاست موازنه منفی و در حاشیه مانی بدون تنش آفرینی را با چنین دولتی ادامه دهند به خصوص که احتمال نزدیکی روسه و آمریکا نیز دور از ذهن نیست و آنان می دانند ترامپ که نگرش های اقتصادی برایش اولویت دارد دیر یا زود به سراغ پکن خواهد آمد و آنان دست پیش را گرفته و پروژه در سایه را اکنون بی محابا رونمایی کرده اند.
هر چه هست می توان این نکته را با صراحت گفت که چالش آینده روابط جهانی نه میان روسیه و آمریکا که میان چین و آمریکا با اولویت اقتصادی خواهد بودو چینی ها اکنون می داند که برای بازی متوازن باید از ظرفیت های سیاسی و نظامی خود نیز در این زمینه بهره بگیرند.
