هزار و اندی انسان توانمند!
جمع نامزدها جمع شد! از آقازاده ها تا ورزشکاران و ..
حال این فرد ورزشکار بوده یا آقازاده، نماینده سابق بوده یا عضو فعلی شورا، بالاخره او می بایست کارنامه ای برای عرضه داشته باشد و این نمی شود که فرد بواسطه شناخته شدگی در افکار عمومی، انتساب به فلان شخصیت سیاسی یا انتساب به فلان حزب و جریان سیاسی خود را شایسته کاندیداتوری و حضور در شورای شهر بداند.
سرویس سیاسی خرداد/ امین داودی نیا: شورای شهر یا آنگونه که در برخی تعابیر از آن با عنوان پارلمان شهری یاد می شود، محفل و محمل ساماندهی و نظارت و تبیین استراتژی برای مدیریت شهری است و به طور طبیعی در کلان شهری چون تهران جایگاه چنین مجموعه ای بسیار راهبردی و تعیین کننده است.
به گزارش خرداد؛ با توجه به رشد حیرت انگیز کلان شهر تهران و گسترش ابعاد فیزیکی و نیز افزایش چشمگیر جمعیتی پایتخت، مدیریت شهری در این ابر شهر، نیازمند توانمندی های ویژه مدیران شهری و نظارت هوشمندانه بر آنان و نیز تبیین و تعیین سازو کارهای نظامندی است که خط سیر مدیریت شهری را روی روال مطلوب و سنجیده قرار دهد و بدون شک بدون شورای شهری توانمند و حضور چهره هایی متخصص و کاربلد در چنین مجموعه ای نمی توان انتظار سامان بخشی معضلات پرشمار شهری چون تهران را در سر پروراند.
این روزها و در آغازین لحظات سال جدید، فرمانداری تهران شاهد حضور و ثبت نام چهره های مختلف برای حضور در انتخابات پنجمین دوره شورای شهر است، تعداد نامزدها از 1300 تن فراتر رفته و نامزدها از طیف ها و دستجات مختلف از اصناف و جایگاه های متفاوت اجتماعی خود را نامزد انتخابات شوراها می کنند.
با بروز و ظهور برخی مشکلات در مدیریت شهری و نیز اتفاقات سال گذشته گمان می رفت که در این دوره چهره هایی پا به میدان رقابت بگذارند که حداقل های لازم برای نقش آفرینی در جایگاه خطیری چون انتخابات شوراها را برخوردار باشند اما آنگونه که از شواهد و قرائن بر می آید اوضاع نه فقط رو به بهبود نرفته که بدتر هم شده است.
سخن این نیست که برای مدیریت شهری حتما و لزوما افرادی شایستگی دارند که تحصیلات آنان مرتبت با حوزه های مدیریت شهری است و یا دستی بر آتش معماری و شهرسازی دارند که هر آنکس که در شهر زندگی می کند و با حوزه و مقوله مدیریت و فراز و فرودها و قبض و بسط های آن آشناست و برخوردار از توانمندی و هوشمندی ذاتی بوده و با دردها و نقاط ضعف و قوت زیست شهروندی در چنین کلان شهری آشناست، شایستگی و توانمندی حضور در چنین جایگاهی را دارد، خواه علوم اجتماعی خوانده باشد یا معماری، حقوقدان باشد یا حتی ورزشکار.
اما نکته آنجاست که برای حضور در این جایگاه فردی که خود را نامزد می کند، می بایست از حداقل هایی برخوردار بوده و عقبه و سابقه مشخصی در حوزه مدیریتی؛ خواه در بخش دولتی یا غیر دولتی داشته باشد و یا گفتارها و نوشتارهایی از او در دست باشد که دیدگاه و نظرش را نمودار کرده و امکان قضاوت و سنجش را به مخاطب ارزانی کند و در یک کلام چیزی در چنته برای عرضه داشته باشد چه از بعد عملی و چه در قالب نظری.
حال این فرد ورزشکار بوده یا آقازاده، نماینده سابق بوده یا عضو فعلی شورا، بالاخره او می بایست کارنامه ای برای عرضه داشته باشد و این نمی شود که فرد بواسطه شناخته شدگی در افکار عمومی، انتساب به فلان شخصیت سیاسی یا انتساب به فلان حزب و جریان سیاسی خود را شایسته کاندیداتوری و حضور در شورای شهر بداند.
براستی چه میزان از این هزار و اندی از این کاندیداها کارنامه مشخص و قابل ارجاعی دارند که خود را شایسته کاندیداتوری برای جایگاهی چنین خطیر می بینند؟ آیا جایگاه شورای شهر و پارلمان شهری تا این حد نازل و دم دستی است که هر کسی که در حوزه ای نامش بر سر زبان ها افتاده یا در برهه ای فعالیت سیاسی کرده و یا در خانواده ای شناخته شده زندگی کرده خود را شایسته این جایگاه بداند؟ آیا این توهین به شعور مردم نیست که چنین افرادی خود را محق به تصدی کرسی هایی بداند که قرار است چهار سال سرنوشت مدیریت شهری چون تهران را در اختیار بگیرند؟
به گزارش خرداد؛ با توجه به رشد حیرت انگیز کلان شهر تهران و گسترش ابعاد فیزیکی و نیز افزایش چشمگیر جمعیتی پایتخت، مدیریت شهری در این ابر شهر، نیازمند توانمندی های ویژه مدیران شهری و نظارت هوشمندانه بر آنان و نیز تبیین و تعیین سازو کارهای نظامندی است که خط سیر مدیریت شهری را روی روال مطلوب و سنجیده قرار دهد و بدون شک بدون شورای شهری توانمند و حضور چهره هایی متخصص و کاربلد در چنین مجموعه ای نمی توان انتظار سامان بخشی معضلات پرشمار شهری چون تهران را در سر پروراند.
این روزها و در آغازین لحظات سال جدید، فرمانداری تهران شاهد حضور و ثبت نام چهره های مختلف برای حضور در انتخابات پنجمین دوره شورای شهر است، تعداد نامزدها از 1300 تن فراتر رفته و نامزدها از طیف ها و دستجات مختلف از اصناف و جایگاه های متفاوت اجتماعی خود را نامزد انتخابات شوراها می کنند.
با بروز و ظهور برخی مشکلات در مدیریت شهری و نیز اتفاقات سال گذشته گمان می رفت که در این دوره چهره هایی پا به میدان رقابت بگذارند که حداقل های لازم برای نقش آفرینی در جایگاه خطیری چون انتخابات شوراها را برخوردار باشند اما آنگونه که از شواهد و قرائن بر می آید اوضاع نه فقط رو به بهبود نرفته که بدتر هم شده است.
سخن این نیست که برای مدیریت شهری حتما و لزوما افرادی شایستگی دارند که تحصیلات آنان مرتبت با حوزه های مدیریت شهری است و یا دستی بر آتش معماری و شهرسازی دارند که هر آنکس که در شهر زندگی می کند و با حوزه و مقوله مدیریت و فراز و فرودها و قبض و بسط های آن آشناست و برخوردار از توانمندی و هوشمندی ذاتی بوده و با دردها و نقاط ضعف و قوت زیست شهروندی در چنین کلان شهری آشناست، شایستگی و توانمندی حضور در چنین جایگاهی را دارد، خواه علوم اجتماعی خوانده باشد یا معماری، حقوقدان باشد یا حتی ورزشکار.
اما نکته آنجاست که برای حضور در این جایگاه فردی که خود را نامزد می کند، می بایست از حداقل هایی برخوردار بوده و عقبه و سابقه مشخصی در حوزه مدیریتی؛ خواه در بخش دولتی یا غیر دولتی داشته باشد و یا گفتارها و نوشتارهایی از او در دست باشد که دیدگاه و نظرش را نمودار کرده و امکان قضاوت و سنجش را به مخاطب ارزانی کند و در یک کلام چیزی در چنته برای عرضه داشته باشد چه از بعد عملی و چه در قالب نظری.
حال این فرد ورزشکار بوده یا آقازاده، نماینده سابق بوده یا عضو فعلی شورا، بالاخره او می بایست کارنامه ای برای عرضه داشته باشد و این نمی شود که فرد بواسطه شناخته شدگی در افکار عمومی، انتساب به فلان شخصیت سیاسی یا انتساب به فلان حزب و جریان سیاسی خود را شایسته کاندیداتوری و حضور در شورای شهر بداند.
براستی چه میزان از این هزار و اندی از این کاندیداها کارنامه مشخص و قابل ارجاعی دارند که خود را شایسته کاندیداتوری برای جایگاهی چنین خطیر می بینند؟ آیا جایگاه شورای شهر و پارلمان شهری تا این حد نازل و دم دستی است که هر کسی که در حوزه ای نامش بر سر زبان ها افتاده یا در برهه ای فعالیت سیاسی کرده و یا در خانواده ای شناخته شده زندگی کرده خود را شایسته این جایگاه بداند؟ آیا این توهین به شعور مردم نیست که چنین افرادی خود را محق به تصدی کرسی هایی بداند که قرار است چهار سال سرنوشت مدیریت شهری چون تهران را در اختیار بگیرند؟
