حملات به روحانی و یک گزاره کلیدی
متلک پرانی به رئیس جمهوری جرم نیست!
در ابتدا می خواهم بی تعارف بگویم که هیچ ایرادی ندارد که مخالفان روحانی پشت تریبون رفته و رئیس جمهوری منتخب ملت را در عین حضورش نواخته و متلک باران کنند، می خواهم بگویم صرف اعتراض و شعاردهی علیه روحانی و رئیس جمهوری منتخب نه تنها ایرادی ندارد که مطلوب نیز هست و مشکل به مقولات دیگری باز می گردد
سرویس سیاسی خرداد/ رضا رئیسی: «وحدت» در میان اضلاع و اجزای مختلف و متکثر یک جامعه پویا به معنای تکصدایی نیست، وحدت در عین تکثر و بروز و ظهور علایق و سلایق مختلف است که ارزشمند بوده و مورد توجه خردورزان و اندیشمندان جامعه است. « وحدت» مطلوب در چنین جامعه ای به هنگامه ای به منصه ظهور می رسد که بر سر منافع ملی، خیر عمومی و در مواجهه با خصم بیرونی، وحدت کلام و رویه حکمفرما باشد.
به گزارش خرداد، با این تعریف بررسی مواجهه های اخیر با رئیس جمهوری در روز قدس و یا متلک پرانی از پشت تریبون نماز عید فطر، نیازمند کمی تامل و توجه است.
در ابتدا می خواهم بی تعارف بگویم که هیچ ایرادی ندارد که مخالفان روحانی پشت تریبون رفته و رئیس جمهوری منتخب ملت را در عین حضورش نواخته و متلک باران کنند، می خواهم بگویم صرف اعتراض و شعاردهی علیه روحانی و رئیس جمهوری منتخب نه تنها ایرادی ندارد که مطلوب نیز هست و مشکل به مقولات دیگری باز می گردد.
قرار نیست جامعه تکصدایی باشد و به بهانه حرمت رای ملت و خواست اکثریت صدای اقلیت معترض خاموش شده و انتظار داشته باشیم که کسی از گل نازک تر به رئیس جمهوری نگوید، این نه عقلانی است نه با مفاهیم و موازین دموکراسی و مردم سالاری همخوانی دارد، حتی با آموزه های اسلامی نیز که مطالبه گری از مسئولان را حق و وظیفه امت اسلامی هم می داند، همخوانی ندارد.
مشکل اما در جاهای دیگری است
مشکل معترضان به روحانی در راهپیمایی روز قدس این نیست که چرا علیه رئیس جمهوری شعار دادند مشکل آن است که آنان در جای نامناسب و در زمان نا مناسب دست به این اقدام زدند، راهپیمایی روز قدس کارویژه مهمی دارد که در پس این اعتراضات به حاشیه رفت و آن در منظر جهانیان مخدوش شده و منافع ملی تحت الشعاع قرار گرفت والا حتی نگارنده معتقد است که حتی شعارهای تند و گزنده معترضان هم نمی تواند محل ایراد باشد، از منظر آنان روحانی منافق!!! است یا عملکردهایش شبیه به بنی صدر!! ما که نمی توانیم ذهنیت و تفکر آنان را عوض کنیم، آنان اینگونه می اندیشند و حق دارند در یک جامعه آزاد این اندیشه خود را فریاد بزنند، منوط به عدم تخطی از قانون و عدم ضربه به منافع ملی، که گفته شد، ایراد کار از کجاست.
معترضان به اقدامات این افراد در قالب اینکه به رئیس جمهوری توهین شده، معترض هستند که به نظر نگارنده نارواست، اقدام آنان توهین نیست، خلاف است چون در جای نامناسب و زمان نامناسب بیان شده است.
از طرف دیگر اگر سامان دهندگان این افراد متصل به مجموعه و سازمانی بوده اند که بودجه آن از بیت المال تامین می گردد، اینجا نیز تخطی از قانون رخ داده و لزوم پیگیری ضروری است اما محکومیت آنان به صرف گفتار و رفتارشان مقبول و همخوان با اصول دموکراسی نبوده و نیست.
و اما در خصوص متلک پراکنی امروز به رئیس جمهوری که از فرط عیانی نیاز به شرح و تفصیل ندارد.
اینجا هم مداح محترم و منتقد روحانی با سوابق مشخص و تعلق به طیف و جریان منتقد دولت، از برجام گرفته تا موارد دیگر، هر چه دل تنگش خواسته به رئیس جمهوری گفته است، اینجا هم اصل وحدت در عین تکثر مخدوش نشده و یک منتقد نظرش را گفته اما ایراد آنجایی است که این تربیون متعلق به بیت المال، تنها و تنها به این تفکر و جریان تعلق یافته و طیفی که از قضا اکثریت جامعه را تشکیل می دهند، اجازه استفاده از آن را ندارند، مشکل این نیست که چرا او با خیال راحت به روحانی متلک پراکنی می کند که نوش جانش این آزادی و رعایت حقوق اقلیت اما طرف مقابل چه؟ آیا اکثریت هم حق دارد، نماینده ای پشت تریبون داشته و در مدح روحانی سخن گفته و یا به رقبای وی و منتقدانش متلکی نثار کند؟؟
چه بپسندیم و چه نپسندیم طیفی که تریبون های عمومی غیر دولتی و مذهبی رسمی را در اختیار دارد، منتقد جدی و پر و پا قرص دولت روحانی و اصلاح طلبان هستند و هیچ میل و تمایلی هم به تغییر رویه ندارند و دیدگاه های خود که همانا طیف اقلیت است، انعکاس داده و می دهند و جامعه را به سمت دو قطبی سوق می دهند که مخل آن وحدت در عین تکثر است.
دو قطبی منطبق با رقابت و اختلاف علایق و سلایق بد نیست، دو قطبی وقتی بد است که جامعه دو شقه شده و یکطرف احساس کند که محذوف شده و به حقوق حقه خود نرسیده و اعتنا و التفاتی نیز به آن نمی شود، به خصوص که آن قطب محذوف شامل بر اکثریت جامعه باشد و بدین سان احساس گسست با بدنه رسمی و حاکمیتی در جامعه بسط و تسری یابد.
مهم نیست که مداح منتقد دولت به رئیس جمهوری منتخب اکثریت متلک پراکنی کند، این خدشه ای بر جایگاه رئیس جمهوری و شان و اعتبار او ایجاد نمی کند، منافع ملی را هم ملکوک نمی کند و تنها شاید روح و روان منتقدان دولت را شاد و موجبات عقده گشایی عده ای را فراهم کند.
اما خطر آنجایی است که این رفتارها احساسات مردمی را جریحه دار کند، مردمی که پیرو این یکسو نگری ها ممکن است چنین تلقی برای آنان ایجاد شود که به رای و نظر آنان احترام گذاشته نشده و نه خودشان به بازی گرفته می شوند و نه منتخب شان اجر و قربی که باید را ندارد، آنهم پس از انتخاباتی چنین پرشور و حماسه آفرین، آنگاه آن حلقه مهم وحدت آفرین مخدوش شده و آن تعلق و همذات پنداری میان ملت و حاکمیت؛ متبلور شده در انتخابات، از جایگاه خود منقطع می شود که ثمرات ناخوشایندی خواهد داشت.
حملات و انتقادات به روحانی آنگاه که از حدود متعارف قانونی فراتر نمی رود نا منطبق بر اصول مردم سالاری نیست و به رغم ناخوشایندی آن محل ایراد نیست، ایراد مهم و مشکل اساسی احساس ناخوشایند تبعیض و اجحاف و حس محذوفیتی است که در نگرش های یکسویه از تریبون های حاکمیتی به اکثریت مردمی متبادر می شود.
به گزارش خرداد، با این تعریف بررسی مواجهه های اخیر با رئیس جمهوری در روز قدس و یا متلک پرانی از پشت تریبون نماز عید فطر، نیازمند کمی تامل و توجه است.
در ابتدا می خواهم بی تعارف بگویم که هیچ ایرادی ندارد که مخالفان روحانی پشت تریبون رفته و رئیس جمهوری منتخب ملت را در عین حضورش نواخته و متلک باران کنند، می خواهم بگویم صرف اعتراض و شعاردهی علیه روحانی و رئیس جمهوری منتخب نه تنها ایرادی ندارد که مطلوب نیز هست و مشکل به مقولات دیگری باز می گردد.
قرار نیست جامعه تکصدایی باشد و به بهانه حرمت رای ملت و خواست اکثریت صدای اقلیت معترض خاموش شده و انتظار داشته باشیم که کسی از گل نازک تر به رئیس جمهوری نگوید، این نه عقلانی است نه با مفاهیم و موازین دموکراسی و مردم سالاری همخوانی دارد، حتی با آموزه های اسلامی نیز که مطالبه گری از مسئولان را حق و وظیفه امت اسلامی هم می داند، همخوانی ندارد.
مشکل اما در جاهای دیگری است
مشکل معترضان به روحانی در راهپیمایی روز قدس این نیست که چرا علیه رئیس جمهوری شعار دادند مشکل آن است که آنان در جای نامناسب و در زمان نا مناسب دست به این اقدام زدند، راهپیمایی روز قدس کارویژه مهمی دارد که در پس این اعتراضات به حاشیه رفت و آن در منظر جهانیان مخدوش شده و منافع ملی تحت الشعاع قرار گرفت والا حتی نگارنده معتقد است که حتی شعارهای تند و گزنده معترضان هم نمی تواند محل ایراد باشد، از منظر آنان روحانی منافق!!! است یا عملکردهایش شبیه به بنی صدر!! ما که نمی توانیم ذهنیت و تفکر آنان را عوض کنیم، آنان اینگونه می اندیشند و حق دارند در یک جامعه آزاد این اندیشه خود را فریاد بزنند، منوط به عدم تخطی از قانون و عدم ضربه به منافع ملی، که گفته شد، ایراد کار از کجاست.
معترضان به اقدامات این افراد در قالب اینکه به رئیس جمهوری توهین شده، معترض هستند که به نظر نگارنده نارواست، اقدام آنان توهین نیست، خلاف است چون در جای نامناسب و زمان نامناسب بیان شده است.
از طرف دیگر اگر سامان دهندگان این افراد متصل به مجموعه و سازمانی بوده اند که بودجه آن از بیت المال تامین می گردد، اینجا نیز تخطی از قانون رخ داده و لزوم پیگیری ضروری است اما محکومیت آنان به صرف گفتار و رفتارشان مقبول و همخوان با اصول دموکراسی نبوده و نیست.
و اما در خصوص متلک پراکنی امروز به رئیس جمهوری که از فرط عیانی نیاز به شرح و تفصیل ندارد.
اینجا هم مداح محترم و منتقد روحانی با سوابق مشخص و تعلق به طیف و جریان منتقد دولت، از برجام گرفته تا موارد دیگر، هر چه دل تنگش خواسته به رئیس جمهوری گفته است، اینجا هم اصل وحدت در عین تکثر مخدوش نشده و یک منتقد نظرش را گفته اما ایراد آنجایی است که این تربیون متعلق به بیت المال، تنها و تنها به این تفکر و جریان تعلق یافته و طیفی که از قضا اکثریت جامعه را تشکیل می دهند، اجازه استفاده از آن را ندارند، مشکل این نیست که چرا او با خیال راحت به روحانی متلک پراکنی می کند که نوش جانش این آزادی و رعایت حقوق اقلیت اما طرف مقابل چه؟ آیا اکثریت هم حق دارد، نماینده ای پشت تریبون داشته و در مدح روحانی سخن گفته و یا به رقبای وی و منتقدانش متلکی نثار کند؟؟
چه بپسندیم و چه نپسندیم طیفی که تریبون های عمومی غیر دولتی و مذهبی رسمی را در اختیار دارد، منتقد جدی و پر و پا قرص دولت روحانی و اصلاح طلبان هستند و هیچ میل و تمایلی هم به تغییر رویه ندارند و دیدگاه های خود که همانا طیف اقلیت است، انعکاس داده و می دهند و جامعه را به سمت دو قطبی سوق می دهند که مخل آن وحدت در عین تکثر است.
دو قطبی منطبق با رقابت و اختلاف علایق و سلایق بد نیست، دو قطبی وقتی بد است که جامعه دو شقه شده و یکطرف احساس کند که محذوف شده و به حقوق حقه خود نرسیده و اعتنا و التفاتی نیز به آن نمی شود، به خصوص که آن قطب محذوف شامل بر اکثریت جامعه باشد و بدین سان احساس گسست با بدنه رسمی و حاکمیتی در جامعه بسط و تسری یابد.
مهم نیست که مداح منتقد دولت به رئیس جمهوری منتخب اکثریت متلک پراکنی کند، این خدشه ای بر جایگاه رئیس جمهوری و شان و اعتبار او ایجاد نمی کند، منافع ملی را هم ملکوک نمی کند و تنها شاید روح و روان منتقدان دولت را شاد و موجبات عقده گشایی عده ای را فراهم کند.
اما خطر آنجایی است که این رفتارها احساسات مردمی را جریحه دار کند، مردمی که پیرو این یکسو نگری ها ممکن است چنین تلقی برای آنان ایجاد شود که به رای و نظر آنان احترام گذاشته نشده و نه خودشان به بازی گرفته می شوند و نه منتخب شان اجر و قربی که باید را ندارد، آنهم پس از انتخاباتی چنین پرشور و حماسه آفرین، آنگاه آن حلقه مهم وحدت آفرین مخدوش شده و آن تعلق و همذات پنداری میان ملت و حاکمیت؛ متبلور شده در انتخابات، از جایگاه خود منقطع می شود که ثمرات ناخوشایندی خواهد داشت.
حملات و انتقادات به روحانی آنگاه که از حدود متعارف قانونی فراتر نمی رود نا منطبق بر اصول مردم سالاری نیست و به رغم ناخوشایندی آن محل ایراد نیست، ایراد مهم و مشکل اساسی احساس ناخوشایند تبعیض و اجحاف و حس محذوفیتی است که در نگرش های یکسویه از تریبون های حاکمیتی به اکثریت مردمی متبادر می شود.
