شعبده بازی جالب نامزدهای اصولگرای ریاست جمهوری!
سرویس سیاسی خرداد/ عبدالرضا کنی: پس از توهین به رئیس جمهوری در راهپیمایی روز قدس و نیز اظهارات عجیب و بی سابقه یک مداح در حضور رئیس جمهوری و متلک پرانی های جهت دار و به شدت طیفی و جناحی وی به منتخب ملت از تریبون عمومی که واکنش های گسترده مردمی در شبکه های اجتماعی را در پی داشت، شاهد بروز و ظهور یک موج تازه هستیم که در نوع خود جالب توجه و شایسته تامل است.
به گزارش خرداد؛ طی دو روز گذشته، برخی چهره های جریان اصولگرایی به جای موضوع گیری علیه این اقدامات بدور از اخلاق و انصاف و نامغایر با قوانین، به نحوی سخن می گویند که گویی مدافعان رئیس جمهوری و معترضان به این حملات، مقصر هستند، شعبده بازی که جای طلبکار و بدهکار در آن عوض شده و از آن عجایبی است که گویی تنها اصولگرایان از پس آن بر می آیند، البته که اینگونه اقدامات هر روز منجر به افت مقبولیت و کاهش اقبال عمومی فزون تر به آنان می شود و بیش از هر چیز نشانگر آنست که آنان از اشتباهات گذشته متنبه نشده اند.
بگذریم از چهره هایی چون سعید حدادیان که در موضع طلبکار به حمایت از مداح جنجالی و البته رفیق گرمابه و گلستان خود پرداخته اند.
در این مقال واکنش دو چهره اصولگرا که اتفاقا از رقبای سر سخت و پر و پا قرص روحانی در ایام انتخابات بودند، جالب توجه بوده و مصداق ان شعبده بازی جالب توجه است.
جان مایه واکنش ها و اظهارات آقایان ابراهیم رئیسی و محمد باقر قالیباف، دفاع از حق انتقاد معترضان و نقدپذیری مسئولان است و آنان موکدا تاکید می کنند که به بهانه واکنش نسبت به این توهین ها، نباید به منتقدان تاخته و دولت مردان از زیر بار مسئولیت شانه خالی کنند!
نکته جالب آنکه حجت الاسلام رئیسی از اساس ورودی به هیچ یک از اقدامات توهین آمیز انجام پذیرفته نکرده و در دیدار با فعالان امر به معروف و نهی از منکر به انتقاد از عدم نقدپذیری پرداخته و فرصت را مهیا برای کنایه به دولت و رئیس جمهوری دیده و گفته اند:« «برخی شعار «نقد پذیری» می‌دهند اما در عمل هیچ پایبندی به آن ندارند.»
که مشخص است چه کسانی در این سخن هدف قرار گرفته و منظور از عدم نقدپذیری اشارات به واکنش ها به توهین به رئیس جمهوری از سوی مداحی است که اتفاقا از حامیان پر و پاقرص حجت الاسلام رئیسی در ایام انتخابات بود.
محمد باقر قالیباف نیز که به محکومیت توهین به رئیس جمهوری در قالب یک جمله عمومی و کلیشه ای پرداخته، از این فرصت بهره جسته و در یادداشتی که 95 درصد آن به انتقاد از رویه معترضان به این اظهارات است، به دفاع از جایگاه نقد و نقادی پرداخته و تاکید می کند:« همان‌قدر که اهانت به آقای رئیس‌جمهور در روز قدس اسباب تاسف و قطعا محکوم است، تلاش برای ساکت کردن صدای منتقدان هم نادرست است.
به گزارش خرداد؛ طی دو روز گذشته، برخی چهره های جریان اصولگرایی به جای موضوع گیری علیه این اقدامات بدور از اخلاق و انصاف و نامغایر با قوانین، به نحوی سخن می گویند که گویی مدافعان رئیس جمهوری و معترضان به این حملات، مقصر هستند، شعبده بازی که جای طلبکار و بدهکار در آن عوض شده و از آن عجایبی است که گویی تنها اصولگرایان از پس آن بر می آیند، البته که اینگونه اقدامات هر روز منجر به افت مقبولیت و کاهش اقبال عمومی فزون تر به آنان می شود و بیش از هر چیز نشانگر آنست که آنان از اشتباهات گذشته متنبه نشده اند.
بگذریم از چهره هایی چون سعید حدادیان که در موضع طلبکار به حمایت از مداح جنجالی و البته رفیق گرمابه و گلستان خود پرداخته اند.
در این مقال واکنش دو چهره اصولگرا که اتفاقا از رقبای سر سخت و پر و پا قرص روحانی در ایام انتخابات بودند، جالب توجه بوده و مصداق ان شعبده بازی جالب توجه است.
جان مایه واکنش ها و اظهارات آقایان ابراهیم رئیسی و محمد باقر قالیباف، دفاع از حق انتقاد معترضان و نقدپذیری مسئولان است و آنان موکدا تاکید می کنند که به بهانه واکنش نسبت به این توهین ها، نباید به منتقدان تاخته و دولت مردان از زیر بار مسئولیت شانه خالی کنند!
نکته جالب آنکه حجت الاسلام رئیسی از اساس ورودی به هیچ یک از اقدامات توهین آمیز انجام پذیرفته نکرده و در دیدار با فعالان امر به معروف و نهی از منکر به انتقاد از عدم نقدپذیری پرداخته و فرصت را مهیا برای کنایه به دولت و رئیس جمهوری دیده و گفته اند:« «برخی شعار «نقد پذیری» می‌دهند اما در عمل هیچ پایبندی به آن ندارند.»
که مشخص است چه کسانی در این سخن هدف قرار گرفته و منظور از عدم نقدپذیری اشارات به واکنش ها به توهین به رئیس جمهوری از سوی مداحی است که اتفاقا از حامیان پر و پاقرص حجت الاسلام رئیسی در ایام انتخابات بود.
محمد باقر قالیباف نیز که به محکومیت توهین به رئیس جمهوری در قالب یک جمله عمومی و کلیشه ای پرداخته، از این فرصت بهره جسته و در یادداشتی که 95 درصد آن به انتقاد از رویه معترضان به این اظهارات است، به دفاع از جایگاه نقد و نقادی پرداخته و تاکید می کند:« همان‌قدر که اهانت به آقای رئیس‌جمهور در روز قدس اسباب تاسف و قطعا محکوم است، تلاش برای ساکت کردن صدای منتقدان هم نادرست است.
کسانی
که آن تخريب و این نقد را مانند هم می‌دانند، در واقع به دنبال «ساکت کردن
همه مخالفان» هستند؛ آنان که همیشه دم از «تساهل»، «زنده باد مخالف من»،
«آزادی بیان» و «تحمل نقد» می‌زنند ولی در عمل، با فشار رسانه‌ای، ساکت
کردن منتقدان را در دستور کار دارند.»
شباهت جملات میان این دو شخصیت اصولگرا هم البته در نوع خود جالب توجه است اما دوستان گویا فراموش کرده اند که اصل ماجرا توهین غیر قانونی در روز قدس و متلک پرانی ناموجه و بدور از رویکرد اکثریت ملت (که در انتخابات میل و خواست آنان مشخص شد) در روز عید فطر است، در ثانی نقادی و نقد هم آداب و اسباب و لوازمی دارد و قرار نیست هر بد و بیراهی به مثابه نقد باشد و همه با لبخند بدان بپردازند، ثالثا منتقدان این رفتارها خود نقاد هستند (نقادانی مودب و قانومند و بدون بهره از ظرفیت های خاص و حمایت های پشت پرده) و اگر قرار بر حرمت و احترام نقادی باشد، خود اینان مقدم بر همگان هستند و حق آنان برای اعتراض به رفتارهای ناموجه منتقدان دولت می بایست محترم شمرده شود نه آنکه مظلوم نمایی برای تخطئه همین حق اعتراض ساده در دستور کار قرار بگیرد و بالاخره و از همه مهم تر، کارنامه این عزیزان نشان نمی دهد که خود تاب و تحمل نقادی داشته باشند و از اساس اجازه چنین نقدهایی به منتقدان آنان از تریبون رسمی داده شود، حال چگونه می شود که این بزرگواران به بهانه حمایت از حق منتقدان جای طلبکار و بدهکار را عوض می کنند، سئوالی است که باید از خود آنان پرسید!
شباهت جملات میان این دو شخصیت اصولگرا هم البته در نوع خود جالب توجه است اما دوستان گویا فراموش کرده اند که اصل ماجرا توهین غیر قانونی در روز قدس و متلک پرانی ناموجه و بدور از رویکرد اکثریت ملت (که در انتخابات میل و خواست آنان مشخص شد) در روز عید فطر است، در ثانی نقادی و نقد هم آداب و اسباب و لوازمی دارد و قرار نیست هر بد و بیراهی به مثابه نقد باشد و همه با لبخند بدان بپردازند، ثالثا منتقدان این رفتارها خود نقاد هستند (نقادانی مودب و قانومند و بدون بهره از ظرفیت های خاص و حمایت های پشت پرده) و اگر قرار بر حرمت و احترام نقادی باشد، خود اینان مقدم بر همگان هستند و حق آنان برای اعتراض به رفتارهای ناموجه منتقدان دولت می بایست محترم شمرده شود نه آنکه مظلوم نمایی برای تخطئه همین حق اعتراض ساده در دستور کار قرار بگیرد و بالاخره و از همه مهم تر، کارنامه این عزیزان نشان نمی دهد که خود تاب و تحمل نقادی داشته باشند و از اساس اجازه چنین نقدهایی به منتقدان آنان از تریبون رسمی داده شود، حال چگونه می شود که این بزرگواران به بهانه حمایت از حق منتقدان جای طلبکار و بدهکار را عوض می کنند، سئوالی است که باید از خود آنان پرسید!
