هفته بزرگ ترامپ و خطر فاجعه قرن
سرویس سیاسی خرداد: اوضاع از آن چه پیش بینی می شد، پا فراتر گذاشته و به نظر می رسد ادامه این روند بتواند جهان را با یکی از بزرگترین چالش های چند دهه اخیر خود روبرو سازد، چالشی که اگر آغاز آن مشخص باشد پایان روشنی نمی توان برای آن متصور بود.
به گزارش خرداد؛ شبه جزیره کره اکنون پس از دهه ها تلاطم و خط و نشان های هر از گاهی و حرکت در مسیر موازنه منفی اکنون در آستانه یک تکانه بزرگ و یک تلاطم تعیین کننده و فاجعه آفرین قرار گرفته است.
در دو سوی این موازنه اکنون سیاستمدارانی حضور دارند که در قاموس سیاست ورزی متعارف و حساب شده نمی گنجند، کره شمالی همواره تهدیدی نظامی برای همپیمانان منطقه ای آمریکا بوده اما این بار مردی در کاخ سفید حضور داشته و کلید چمدان هسته ای را در دست دارد که به جای سیاست از اقتصاد سر رشته دارد و یک جنگ تمام عیار در شرق آسیا را به مثابه فرصتی برای کارخانه های اسلحه سازی و اقتصاد آمریکا از یکسو می داند و از سوی دیگر مهار مهم ترین رقیب اقتصادی یعنی چین را مد نظر دارد و نیک نیز می داند که هر گونه تنش نظامی ملموس در منطقه منجر به صدمات و آسیب های فراوان شده و می تواند نقش آمریکا به عنوان منجی پسا بحران و بازسازی را پر رنگ و فرصت اقتصادی بزرگی پیش روی آمریکا قرار دهد.
در دیگر سو، رهببر کره شمالی که در عرصه سیاست داخلی یک دیکتاتور تمام قامت است و همه پشتوانه او قدرت نظامی و رجزخوانی های برآمده از آن است، می داند که هر گونه تسلیم و انعطاف به معنای آغاز و نقطه عزیمت سقوط است و هر چه ترامپ بر دامنه تهدیدات می افزاید او نیز بر اثبات قدرت خود تاکید دارد و در این میان دو کشور با سرعتی غیر قابل تصور به سمت یک نزاع مستقیم و وحشتناک طی مسیر می کنند.
در آخرین واکنش ها ترامپ که ترجیح می دهد به جای رسانه های حرفه ای از تریبون شبکه های اجتماعی حرف و سخن خود را به گوش مخاطبان برساند، در آخرین توئیت خود، بسیار کوتاه و مختصر نوشته است که «هفته بزرگی در راه است»
توئیتی که در شرایط فعلی مقصد و مقصود آن مشخص است و نشانه ای واضح از تهدید نظامی کره شمالی، البته می توان امیدوار بود که این تنها یک رجز خوانی باشد اما از آنجا که کره شمالی نشان داده قصد کوتاه آمدن در برابر آمریکا را ندارد، شاید بتوان گفت چنین توئیتی گام آغازین و زنگ شروع یک بحران و فاجعه بزرگ باشد.
فاجعه ای که همانگونه که اشاره رفت اگر ابتدای آن مشخص باشد بی گمان پایان آن معلوم نیست و بدون شک تمامی کشورهای جهان را تحت تاثیر تبعات خود خواهد داشت و امکان بسط و تعمیم نزاع به اقصی نقاط جهان را هم دارد، حال باید دید آیا این دو سیاستمدار نامتعارف و مجنون گونه می توانند به مثابه دیوانه ای که سنگ را بر ته چاه می اندازد، عمل کنند یا عقلای جهان ترمز آنان را می کشند.
به گزارش خرداد؛ شبه جزیره کره اکنون پس از دهه ها تلاطم و خط و نشان های هر از گاهی و حرکت در مسیر موازنه منفی اکنون در آستانه یک تکانه بزرگ و یک تلاطم تعیین کننده و فاجعه آفرین قرار گرفته است.
در دو سوی این موازنه اکنون سیاستمدارانی حضور دارند که در قاموس سیاست ورزی متعارف و حساب شده نمی گنجند، کره شمالی همواره تهدیدی نظامی برای همپیمانان منطقه ای آمریکا بوده اما این بار مردی در کاخ سفید حضور داشته و کلید چمدان هسته ای را در دست دارد که به جای سیاست از اقتصاد سر رشته دارد و یک جنگ تمام عیار در شرق آسیا را به مثابه فرصتی برای کارخانه های اسلحه سازی و اقتصاد آمریکا از یکسو می داند و از سوی دیگر مهار مهم ترین رقیب اقتصادی یعنی چین را مد نظر دارد و نیک نیز می داند که هر گونه تنش نظامی ملموس در منطقه منجر به صدمات و آسیب های فراوان شده و می تواند نقش آمریکا به عنوان منجی پسا بحران و بازسازی را پر رنگ و فرصت اقتصادی بزرگی پیش روی آمریکا قرار دهد.
در دیگر سو، رهببر کره شمالی که در عرصه سیاست داخلی یک دیکتاتور تمام قامت است و همه پشتوانه او قدرت نظامی و رجزخوانی های برآمده از آن است، می داند که هر گونه تسلیم و انعطاف به معنای آغاز و نقطه عزیمت سقوط است و هر چه ترامپ بر دامنه تهدیدات می افزاید او نیز بر اثبات قدرت خود تاکید دارد و در این میان دو کشور با سرعتی غیر قابل تصور به سمت یک نزاع مستقیم و وحشتناک طی مسیر می کنند.
در آخرین واکنش ها ترامپ که ترجیح می دهد به جای رسانه های حرفه ای از تریبون شبکه های اجتماعی حرف و سخن خود را به گوش مخاطبان برساند، در آخرین توئیت خود، بسیار کوتاه و مختصر نوشته است که «هفته بزرگی در راه است»
توئیتی که در شرایط فعلی مقصد و مقصود آن مشخص است و نشانه ای واضح از تهدید نظامی کره شمالی، البته می توان امیدوار بود که این تنها یک رجز خوانی باشد اما از آنجا که کره شمالی نشان داده قصد کوتاه آمدن در برابر آمریکا را ندارد، شاید بتوان گفت چنین توئیتی گام آغازین و زنگ شروع یک بحران و فاجعه بزرگ باشد.
فاجعه ای که همانگونه که اشاره رفت اگر ابتدای آن مشخص باشد بی گمان پایان آن معلوم نیست و بدون شک تمامی کشورهای جهان را تحت تاثیر تبعات خود خواهد داشت و امکان بسط و تعمیم نزاع به اقصی نقاط جهان را هم دارد، حال باید دید آیا این دو سیاستمدار نامتعارف و مجنون گونه می توانند به مثابه دیوانه ای که سنگ را بر ته چاه می اندازد، عمل کنند یا عقلای جهان ترمز آنان را می کشند.
