نگاه امنیتی به مقولات اقتصادی!

به گزارش خرداد؛ اما گاه در کشور ما نگرش های فرامتنی و رویکردهای سیاسی سایه سنگین و آسیب زایی به حوزه مقولات اقتصادی دارند. 

به عنوان مثال با افول درآمدهای نفتی دوران درآمدهای افسانه های نفت و خاصه خرجی های انباسطی آن در اقتصاد ایران گذشته و یکی از مهم ترین چالش های اقتصادی پیش روی دولت و حاکمیت در این عرصه سماندهی بریز و بپاش هایی است که به اتکای درآمدهای نفتی رقم خوردهو دولتی هر روز فربه تر را ایجاد کرده و حال ارائه تسهیلات و خدمات به کارمندان دولتی و سیل بازنشستگان به کار گرفته شده در دهه 60 و تا حدودی 70 اکنون به معضلی بزرگ برای دولت تبدیل شده است. 

توقعاتی ایجاد و انتظارات بالا رفته و حال با فقدان درآمدهای بادآورده نفتی معضل ساماندهی این عرصه چالشی جدی است و مع الاسف به جای تبیین درست شرایط، توضیح و اقناع افکار عمومی و اصلاح ساز و کارها و جراحی هایی که لازم و ضروری است، نوعی نگاه امنیتی بر این عرصه حکمفرما شده و به مثابه یک تهدید به این مقوله نگریسته می شود. 

همین امروز سخنگوی هیئت رئیسه مجلس گفته است که با پایان تعطیلات مجلس و جلسات هفته آتی آن، موضوع وضعیت معلمان حق التدریسی در جلسه غیر علنی مجلس بررسی می شود. 

حال سئوال اینجاست که چرا باید موضوع بررسی وضعیت معلمان حق التدریسی در جلسه غیر علنی مجلس! مورد رسیدگی قرار گیرد؟ جلسه غیر علنی البته به تشخیص هیئت رئیسه واگذار شده است اما چرا نگاه شبه امنیتی به این مقوله شده و پشت درهای بسته پیرامون آن باید سخن گفته شود؟ 

مگر مردم محرم نیستند؟ به جای آنکه مشکلات اقتصادی و معضلات معطوف به آن را در پس پرده و در خفا طرح و بررسی کنیم چه بهتر آنست که شفاف مردم در کف و کیف وضعیت قرار گرفته و بدانند که دولت با چه معضلاتی روبرو بوده و برای تامین حقوق ها و کسر بودجه ها چه چالش هایی دارد، بدون شک مردم فهیم و آگاه کشور ما می توانند و قوه تشخیص دارند که معضلات اینچنینی را فهم کرده و انتظارات خود را منطقی و معلمان نیز بدانند که چالش های پیش روی آنان به چه منوال و سبک و سیاقی است. 

اینکه گمان می رود که برای حل و فصل معضلات اینچنینی و گره گشایی های اقتصادی نمی بایست ایرادات و ضعف ها هویدا و مشکلات روی مانیتور افکار عمومی قرار گیرد نگاه اشتباه و معیوب و فسیل شده ای است، اتفاقا باید شفاف و بی پرده چالش ها را ترسیم و افکار عمومی را بدان آگاه و مشرف کرد، آنگاه نه توقعات بیهوده ایجاد می شود و نه نارضایتی های بی مورد مجال بسط و تعمیم می یابد و از طرف دیگر مردم با درک واقعیات و شرایط همذات پنداری بیش تر و همراهی دو چندان تری از خود نشان خواهند داد.