گزارش خوب روحانی در برنامه ای نه چندان حرفه ای

سرویس سیاسی خرداد/ عبدالرضا کنی: اعتدال گمشده همیشگی تاریخ ماست؛ چه اکنون که این گزاره سکه رایج گفتمان سیاست ورزان شده و چه در پیش از این که همواره افراط و تفریط در تمامی مقولات مختلف گریبان گیر سکنات و وجنات متعدد و متکثر مردمان ما بوده است.

از منظر ما ایرانی ها همه چیز به نوعی عجیب و حیرت انگیزی سیاه و سفید است و به نظر می رسد رنگ خاکستری در دایره قضاوت های ما محلی از اعراب ندارد. آدم ها یا خوب خوب اند و بری از اشتباه یا با کوچکترین غفلت و خطایی آنان را از عرش به فرش می کشیم و در ورطه نادرستی ها غوطه ورشان میدانیم.

قصد نداریم در این مقال کوتاه درباره ریشه های ساختاری این نگرش داد سخن بدهیم و به واکاوی آن بپردازیم اما گزارش دو شب پیش رئیس جمهوری که خطاب به مردم و از آنتن صدا و سیما پخش شد و واکنش های پردوام و پرشتابی نسبت به متن و حواشی آن رقم خورد باعث شد که چند نکته ای را کوتاه و مختصر و مجمل بیان داریم.

1-    رئیس جمهوری حق و البته وظیفه دارد که واقعیات میدانی که با آن دست به گریبان است و تمامی سطوح اقتصادی و سیاسی و اجتماعی و فرهنگی را درنوردیده و باید وی با توجه به این مولفه ها برنامه ها و اهداف خود را به پیش برد برای عموم مردم تشریح و تبییین سازد و این نکته به شکل معقولانه نمی تواند محل نزاع باشد. چرا که از یکسو دانستن حق مردم است و مملکت، ملک طلق و مشاع ملت و هیچ ملاحظه کاری در این خصوص نه رواست و نه جایز. ازسوی دیگر دولت باید واقعیات را به طورصریح با مردم در میان بگذارد تاهم مطالبات آنان شکل منطقی به خود بگیرد و هم زمینه و بستر برای برنامه ریزی بهنگام و سنجیده و ازطرف دیگر جلب هم افزایی عمومی مهیاتر گردد. پس انتقادات منتقدیمن در این خصوص نمی تواند چندان براه باشد که دولت چرا در خصوص عملکردهای دولت گذشته سخن گفته است.

2-    اعتراض معترضین از یک منظر وارد است که نباید تنها به نقاط ضعف اشاره داشت و بدیهیست دولت گذشته که کارنامه ای مع الاسف چندان مطلوب نداشته بالاخره در فرازهایی نیز موفق بوده و این نکته کاش در سخنان رئیس جمهوری بازتاب می یافت تا گزارش سویه های واقع گرایانه تری به خود می گرفت. البته در کمال تاسف این نکات چندان در برابر نقاط ضعف به چشم نمی آید که البته مجری های برنامه نیز در این خصوص مقصر بودند و باید اشراتی در این رابطه می داشتند.

3-    در خصوص ترکیب و چینش و سبک اجرای مجریان نیز نکات و انتقادات و البته تعریف های پر شماری به منصه ظهوررسید. که بازهم بنابر آن عادت دیرین غلو له یا علیه آنان بسیار در این واکنش ها مشهود بود. در این خصوص هم چند نکته گفتنی است. اول آنکه انتخاب مجری ها تنها بر عهده صدا و سیما نیست و در اینگونه موارد با دفتر رئیس جمهوری هم مشورت شده و نظرخواهی می شود و ترکیب با نظرات دو طیف چینش می گردد و پس اگر انتقادی وارد است تنها به صدا و سیما وارد نیست. دومین نکته نیز آنکه در این دوره به گمان نگارنده برغم تمامی انتقادها نسبت به ادوار پیشین در امر اجرای برنامه با پیشرفت روبرو بودیم. در زمان محمود احمدی نژاد مجری برنامه که از حسن اتفاق فرد باسواد و متخصصی به خصوص در حوزه اقتصاد است ( عطف به برنامه پایش) تنها نقش یک پایه میکروفون را بازی می کرد و این نشان می دهد که به او تکلیف شده بود تا اینگونه سخن بگوید. در اولین مصاحبه روحانی نیز مجری چنان محو در رئیس جمهوری تازه آمده بود که بطور مداوم حتی با قطع سخنانش بدیهیات را واگویه می کرد تا بزعم خودش بر سخنان رئیس جمهوری مهر تایید بزند. حال اما در آخرین گفت و گو که سه مجری برای اولین بار اجرای برنامه را بر عهده داشتند درست است که در مقاطعی میمک صورت و یا واکنش های تاییدی از حد برون می شد و به نوعی دلچسبی گفت و گو را از آن می گرفت اما در مقطعی شهیدی فرد در مقام مطالبه گر قرار گرفت و با سئوالات چالشی رئیس جمهوررا وادار به سخن گفت در مقولات نزدیک به خط قرمزهای تصنعی کرد. البته از یاد نبریم که با وظیفه بدیهی و ذاتی خبرنگاری، در چالش رودرو و ایجاد مصاحبه ای روشنگرانه بسیار فاصله داریم و هنوز مجری های ما جسارت و شجاعت لازم در اینگونه موارد را ندارند و البته بطور معمول خبرنگاران مستقل و بیرون از دایره رسمی راهی به اینگونه گفتارها نداشته و این نکته از نقاط آسیب زای چنین گفت و شنودهایی است که در این سطح عالی و با حضور مقام عالیرتبه برگزار می شود. به عنوان مثال مصاحبه آن کری یا کریستین امانپور با روحانی را با گفت و گوی تازه رئیس جمهوری با خبرنگاران داخلی مقایسه کنید تا لب مطلب دستگیرتان شود. البته این نکته را هم نباید از نظر دور داشت که آنان خبرنگاران حرفه ای حوزه های خود هستند این دوستان بیشتر مجری برنامه ها و در این خصوص هم تفاوت از زمین تا آسمان است.

هر چه هست با تمامی نقدهای وارده این گفت و گوها یک ضرورت حیاتی است که باید بیشتر و پیشتر انجام شده تا رابطه دولت و ملت تنگاتنگ تر گردد اما خوب است رئیس جمهوری برای بهینه برگزار کردن چنین جلساتی و استفاده حداکثری از آن فکری بی اندیشد.