تیر قالیباف به هدف ننشست/شکست انتخاباتی این بار با مدل رفاقتی

سرویس سیاسی خرداد-رضا رئیسی: شاید کم تر کشوری در دنیا باشد که نامزدهای انتخاباتی آن پس از شکست های ممتد و پیاپی بازهم آستین ها را بالا زده و به کارزار انتخاباتی بیایند اما سپهر سیاسی ایران در این مورد هم متمایز و منحصر به فرد است. یکی از نمونه های این مردان پا پس نکشیده و همیشه در صحنه انتخابات، محمد باقر قالیباف است که پس از سال ها گوی سبقت از محسن رضایی هم ربوده و یک پای ثابت همه انتخابات اخیر بوده است.

به گزارش خرداد، نزدیک به 15 سال پیش سردار آن روزها میانسال و قبراق با پشتوانه تغییرات ملموس در نیروی انتظامی و مانورهای رسانه ای و تبلیغاتی پردامنه و شاید بتوان گفت بی سابقه در آن دوران عزم حضور در عالی ترین منصب اجرایی کشور را رد کرد اما اولین حضور پرهزینه عایدی انتخاباتی به ارمغان نیاورد و قالیباف به جای احمدی نژادی که به کاخ پاستور رفته بود به ساختمان بهشت اسباب کشی کرد و رفقای اصولگرا نگذاشتند که بازی باخت-باخت برای قالیباف رقم بخورد.

سردار در بلدیه پایتخت هم رونما و ویترینی پر سر و صدا داشت و کارنامه روبنایی قابل قبولی از خود به جای گذاشت و این بار دیگر برای پیروزی کارنامه اجرایی را فارغ از سوابق نظامی برای عرضه ضمیمه پرونده خود کرده بود.

هشت سال زمان خوبی بود برای بازگشت، رئیس جمهوری وقت هم باید صندلی خود را به گزینه تازه میداد و اتفاقا اصلاح طلبان یعنی مهم ترین رقبای جدی هم در آن برهه و اندک زمانی مانده تا انتخابات نه فضای پرشور مقبولیت اجتماعی را بواسطه انتخابات 88 و حوادث پیامدی داشتند و نه کاندیداهای دانه درشت و مطرح آنان اجازه حضور، سردار از ابتدای بهار 92 در صدر نظرسنجی ها قرار داشت و کلید پاستور را برای خود کنار گذاشته بود اما حضور چند دقیقه ای آیت الله هاشمی در ستاد انتخابات کشور و ثبت نام هر چند ناکام وی همه رشته ها را پنبه کرد و بازهم در نهایت قالیباف مرد شکست خورده انتخابات شد.

چهارسال بعد او به قصد انتقام به میدان کارزار انتخاباتی آمد و سخت ترین حملات را متوجه روحانی کرد و در نهایت به نفع رقیب همقطار کنار کشید، هم در وجه سلبی ضربه را زده بود و هم  در وجه ایجابی با اتحاد استراتژیک به میدان رقابت آمده بودند اما همه این ترفندها نیز به کار نیامده و جز شکست ارمغانی نداشت، حتی صندلی دوازده ساله ساختمان بهشت هم از کف رفته و ناکامی مطلق و بزرگترین شکست انتخاباتی قالیباف رقم خورده بود.

شاید بسیاری این پایان تلخ را مهر نهایی بر یک دهه و اندی کارنامه انتخاباتی قالیباف قلمداد کردند اما هم صحنه سیاسی و هم سردار انتخاباتی سورپرایز های تازه ای برای ما داشتند.

عملکرد دولت روحانی، فشارهای بی امان و بی سابقه بین المللی، ضعف فراکسیون امید و دو تلاطم اجتماعی دی ماه 96 و آبان 98 و از همه شاید مهم تر ضعف مفرط رسانه ای در دولت و مجلس و اردوگاه اصلاحات همه دست به دست هم دادند که کاندیدای ناک اوت شده و به خط پایان رسیده اردیبهشت 96 دوباره نه فقط روی پا بایستد که این بار پیروزی در انتخابات را مسجل و قطعی بداند و ردای ریاست مجلس را برای قواره خود اندازه بگیرد!

پیروزی شخصی قالیباف در انتخابات و ورود او به مجلس البته قطعی به نظر می رسد اما اتفاقات چند روز اخیر نشان داد که هدف گذاری او ناکام مانده و این بار هم جز شکست چیزی عاید سردار خلبان نخواهد شد!

ورود قالیباف به مجلس قطعا و حتما پیروزی انتخاباتی برای فردی چون او با آن سوابق و کارنامه نخواهد بود و قالیباف از این حضور قصد و غرض داشت تا به عنوان منتخب اول مردم تهران بر صندلی ریاست مجلس تکیه زده و یکی از قوای سه گانه را در اختیار بگیرد و از طرف دیگر نیم نگاه جدی هم به انتخابات آتی ریاست جمهوری با پیروزی در این مرحله داشت.

اما انتشاتر لیست اولیه جبهه پایداری در تهران گویی به مثابه شلیک تیر خلاص به این آمال و آرزوها بود. پایداری ها حتی او را در لیست 60 نفره خود هم قرار نداند چه رسد به سر لیستی انتخاباتی و این یعنی آنکه در صورت ورود قالیباف به مجلس هم او قطعا نامزد ریاست مجلس از سوی این جریان نخواهد بود و با توجه به فضای موجود که لیست طیف تندتر اصولگرایان را شانس دار تر از اضلاع دیگر این جریان در مجلس نشان می دهد، بعید است که در فردای تشکیل مجلس قالیباف آرای لازم برای تصدی ریاشت قوه مقننه را داشته باشد.

شاید این بار هم باید گفت که سردار باز دوباره ناکام مانده و علیرغم همه پیش بینی های اولیه دوباره به سدی سترگ خورده است، گویا گلیم انتخاباتی قالیباف هیچ گاه قرار نیست خوش بافت باشد!