مسعود کیمیایی: سه جلد قهرمان خون شد با قیصر یکی نیست؛ مظلوم‌ترین قاتل

خرداد: مسعود کیمیایی در خون شد به عنوان آخرین اثر سینمایی اش، سه جلد دیگری را برای قهرمان فیلمش گرفته و فضلی را بی ربط به قیصر می داند. 

به گزارش خرداد به نقل از ایرنا، قلم مسعود کیمیایی پس از بیش از نیم قرن نوشتار، همچنان می جوشد و حاصل این تلاطم، خلق قهرمانانی همچون فضلی در خون شد است. او این روزها اغلب ساکت است و آرام. نه حرفی می زند و نه چیزی می گوید. جز گفت وگو با معتمدینی که حرف هایش را خوب می فهمند. 

این سکوت و فریادهای پنهان در زیر پلک او گاه گاهی به مثابه لبخندی تلخ بروز پیدا می کند و فرو می ریزد. همانطور که از گفت وگو های سال های اخیر کیمیایی مشخص است او آدم رفاقت است و با رفاقت قدم به سینما گذاشته و در این راه ادامه می دهد. 

اگر توقع دارید مسعود کیمیایی امروز بیاید و فیلمی مشابه خیلی از آثاری که در جشنواره فیلم فجر سی و هشتم به نمایش درآمده بسازد امیدوار نباشید زیرا کیمیایی امضای خود را دارد. با قواره و نگاه مدرن و اتفاقات اینچنینی نمی توان فیلم های خالق قیصر را اندازه زد چراکه او برای خود امضا دارد. 

حالا او فضلی را به عنوان قهرمان جدید خود به سینمای ایران معرفی می کند. در جایی که فیلم های سینمایی حاضر در جشنواره بیشتر آسیب های اجتماعی را نشانه رفته و گاه تلخی هایی دارند کیمیایی قهرمانی را به شهر می فرستد تا چراغ خانه را روشن کند. 

مسعود کیمیایی درباره فضلی می گوید: به هر جهت فضلی با قهرمان‌های فیلم‌های قدیمی من تفاوت‌هایی دارد. اساسا خیلی فرق می‌کنند. بعد از این ‌همه سال و این ‌همه‌وقت، دیگر دچار این توهم نشویم که این همان قیصر است. فضلی در این نوع سینما، خیلی آدم مظلومی است؛ مظلوم‌ترین قاتل است. حرفی ندارد. آمده تا خانه و خانواده را حفظ کند.

فضلی اصرار بر درگیری ندارد؛ مگر آنجایی که حقی پایمال شده است؛ مثلا در جایی می‌گوید طرف سند را بیاورد اصلا دعوایی ندارم و حتی حالش را هم می‌پرسم. فضلی دنبال ساختن است، نه ویران کردن؛ حتی هنگام ویران کردن هم به‌دنبال ساختن است. 

فضلی اما در زمان و مکانی نامعلوم برای خانه می جنگد و اینبار کیمیایی همه را در فیلم جدیدش به وحدت دعوت می کند و به جنگیدن در برابر کسانی که می خواهند این وحدت از میان برود.  حرف او اما حرف جدیدی نیست او سال ها پیش در گفت وگویی اشاره کرده بود به خانه و خانواده و چه کسی است که نداند بغض های مرد کهنه کار سینمای ایران برای خانه است و او اهل سیاسی کاری و چیزهایی شبیه این نیست.

کیمیایی در خون شد نشانه گذاری کرده است. نشانه هایی از فیلم های قدیمی اش. نشانه هایی از جامعه پیش رو و نمادهایی از رفاقت ها و مردانگی ها و غیرت که بیشتر در زمانه ای که کیمیایی مولف آن است دیده می شود؛ همان زمانه ای که با آن رد پای گرگ را ساخت یا هادی اسلامی را در سرب به قهرمان اول فیلم تبدیل کرد. 

رگه های کمرنگ تر این زمانه در فیلم های اخیر او نیز دیده می شود اما ضعیف تر. در جرم یا قاتل اهلی اما کیمیایی در فیلم جدید خود به چند فیلم اخیرش پشت پا زده و گویی آمده در دهه‌ی نهم زنگی خود بگوید من هنوز با سینما هستم و بدون سینما قدم از قدم بر نمی دارم.

او حتی به خنجرهایی که از نقدها می خورد خم به ابرو نمی آورد. می شوند و سکوت می کند . شاید او هم می داند نقد دنیای بی رحمی دارد حتا اگر تو مسعود کیمیایی باشی و امروز در ۸۵ سالگی پشت دوربین قرار گرفته باشی. 

شاید تصور این برای بسیاری دشوار باشد که مسعود کیمیایی به رغم تمام نامهربانی ها و تلاش ها برای خانه نشین کردنش هنوز در زمین این خانه قدم می زند؛ زمین سینما. او امروز در این خانه خود به تنهایی یک فضلی است یک قهرمان است و آمده تا چراغ های این خانه را روشن کند حتی اگر در این کشاکش، عده ای به این تلاش لبخند بزند؛ همان کسانی که شاید تاکنون نام بسیاری از کتاب هایی که کیمیایی سال ها خوانده و نوشته نمی دانند. 

سایه ات مستتدام آقای کارگردان تا می توانی در این تاریکخانه چراغی بی افروز که ما سرشار از ترسیم.