کار سخت شهاب حسینی طور بودن

سرویس اجتماعی خرداد:در فضای به شدت عصبیت زده و دو قطبی حاکم بر سپهرهای مختلف کشور از فرهنگ و سیاست گرفته تا رسانه و فضای مجازی سخت و پر هزینه است حفظ اعتدال و خردمندی و پرهیز از تندروی و کندروی، چرا که در میانه این میدان پر تلاطم که هر فریادش بلندتر مورد توجه تر، آنچه که به جایی نرسد، آرامش و خویشتنداری و حرکت بدور از احساس زدگی و هیجان های موجی است.

به گزارش خرداد، در چند ماه گذشته تلاطم های پرشمار و ناراحت کننده ای در عرصه های مختلف به وقوع پیوسته و براستی هم حفظ متانت و خویشتن داری در برابر اینهمه مصیبت و فاجعه کار سختی است اما وقتی صاحب عنوان بودی و نام، وقتی نخبه بودی و مورد توجه (حالا در هر عرصه و جایگاهی) باید ظرفیت افزایی کنی و در برابر تندبادها وا ندهی که حکم خاص بودن همین طریق و مسلک است و تفاوت باید جایی خودش را نشان دهد.

شهاب حسینی در میانه موج تحریم های جشنواره و واکنش شماری از هنرمندان به وقایع رخ داده در کشور، دو نامه نوشت و به زبان نرم و فارغ از پرخاشگری از منظر خود این کناره گیری و عزلت گزینی را بی فایده و بی نتیجه خواند اما این اظهار نظر ساده و شفاف در همان فضای پیش گفته عصبیت زده با سیلی از توهین و فحاشی های عجیب و غریب روبرو شد. شاید که او عافیت جسته و از خیر حرف زدن گذر کند!

اما شامگاه روز گذشته شهاب حسینی در کنفرانس خبری جشنواره دوباره حرف زد و چه خوب و دلنشین هم سخن گفت.

او نه همانند کیمیایی فیگور مردمداری ضد حکومتی گرفت و نه مثل حاتمی کیا خود را سرباز فرهنگی نظام خواند و با گارد منفی و هجمه به سمت منقدان چنگ انداخت. مختصر و مفید حرف هایی زد که با هر عقیده و مرام مسلکی باید آن را شنید، نجابت گفتار و دلسوزی راوی را فهم کرد و ارزش نهاد. چیزی که ما در عرصه های مختلف در این روزها کم داریم و نیازمند اینگونه رفتارورزی ها و گفتار درمانی ها هستیم.

شهاب حسینی در کنفرانس خبری دیشب، گفت:«امکان ندارد در گوشه‌ای از این سرزمین اتفاقی تلخ بیفتد و ما داغدار نشویم. ابراز همددری‌ می‌کنم با تمام داغداران وقایع اخیر و مجزا هم نمی‌کنم.... در این مدت فکر می‌کردم پس از این اتفاقات چه می‌شود کرد؟ و به نظرم رسید باید راه را ادامه داد و برای اهدافی که این عزیزان برای چه زندگی می‌کردند، زندگی کرد»

او ضمن ابراز همدردی و دغدغه مندی نسبت به اتفاقات اخیر به جای آنکه غر و لند کند و نقد کلامی، از لزوم ماندن و گفتن و عمل گرایی حرف زد.

حسینی در بخشی دیگر از اظهارات خود گفت: «من از وحدت میان مردم دفاع می‌کنم و از تلاشی دفاع می‌کنم تا تفرقه میان این سرزمین ایجاد نشود...من نمی‌توانم ساکت بنشینم که استاد پیشکسوت سینما که روند کاری‌اش پیش روی تماشاگر است امسال باز هم فیلمی می‌سازد که مطمئن است برخورد بدی با اثرش می‌شود و آن روغن ریخته را نذر امامزاده می‌کنند و سنگ بنایی را می‌گذارند که نتیجه‌اش چیزی جز نفرت‌پراکنی نیست»

بازیگر مطرح و شاخص کشورمان در ادامه نیز تاکید می کند:« من علاقه‌ای به تکه تکه شدن این کلاف ۴۰ تکه سرزمینم ندارم....حق بودن را که نمی‌توانیم از هم بگیریم. حق بودن ازلی است. هیچ‌کس حق گرفتن آن را ندارد، بنابراین راه این مسئله تعامل است و حالا هر چقدر می‌خواهید به من فحش دهید.»

او در نهایت هم تاکید کرد:«مردم اگر صدای رسایی داشته باشند و حرف خود را به گوش برسانند، نیازی نیست به خیابان بروند و حرفشان را با خسارت سنگین بزنند. ما هنرمندیم؟ ادعایمان می‌شود؟ پس صدای مردم باشیم تا خسارات را کم کنیم و کاری کنیم بدون خسارت حرف آنها را بزنیم. یکی می‌گوید به جشنواره نمی‌آیم، خوب نیا، چه فایده‌ای دارد؟! همین فردا اگر من سرم را زمین بگذارم و بمیرم، دنیا آخ نمی‌گوید.

مشکلات ما با هیچ دستی از خارج از کشور حل نمی‌شود. دو سال است دنیا را می‌چرخم و به این ایمان رسیده‌ام. مشکل ما بین خودمان و با تعامل میان خودمان حل می‌شود. اگر منتظر کسی از بیرون هستیم، زهی خیال باطل.»

او هم به حاکمان پیام متین و موقر خود را می دهد و هم به منتقدان گوشزد می کند که راه اشتباه و هزینه ساز را طی نکنند، یعنی به عنوان هنرمند دغدغه مند بی جو زدگی و بدون موج سواری آنچه را که باید مطرح می کند و این نگاه کیمیایی است که در این دوران ما به آن نیاز داریم و البته که باز در این وضعیت بعید است همین اظهارات خیرخواهانه هم تاب آورده شده و حملات از هر دو سو روانه آقای بازیگر نشود اما نکته آنست که هوچی گران سر و صدای زیادی دارند اما در اکثریت نیستند و اینگونه صداها باید پر طنین عرضه و انتشار یابد تا تندروها از هر طیف را به حاشیه براند