کوچ اجباری از بافت فرسوده

او در تازه‌ترين اظهارنظرش درخصوص بافت فرسوده هم گفته است: در مورد بافت فرسوده يك مساله توجه به برنامه‌هاي كوتاه‌مدت است و اگر نوسازي در اين بافت موضوعيت داشته باشد، توجه به بخش ريزدانه‌ها مطرح است كه شامل سه مولفه خاص و محدوديت مي‌شود كه در اين زمينه نيز بايد تسهيلات و مشوق‌هايي ارايه شود. در حقيقت نياز به ايجاد بسترهايي است كه به سرعت صرفه داشته باشد.

ما مشوق‌هاي خود را اعلام مي‌كنيم، چرا كه نياز به بسته كاري دارد. بخشي از ماجرا نيز مربوط به نوسازي بافت فرسوده به معني نوسازي شهري و نه فقط نوسازي بافت است. او اعلام كرده كه مي‌خواهيم يك محله را با يك الگوي جديدي بسازيم و اين نياز به كوچ دارد. قبل از كوچ نياز به بلوك‌بندي خاصي داريم كه بايد برويم و بسازيم، مانند همان ايده‌اي كه قبلا براي اكباتان و آپادانا بود. در اين ايده بايد مردم محله را كوچ بدهيم، جاي آنها را بسازيم و مردم را سرجاي سكونت خود برگردانيم. اينها مدل‌هاي مختلفي است كه بايد دنبال شود. اظهارنظر او واكنش‌هاي زيادي را به دنبال داشت. حسن خليل‌آبادي، عضو سابق شوراي شهر تهران مي‌گويد: گفته‌اند كه براي بازآفريني بافت فرسوده بايد اهالي اين محدوده را كوچ بدهيم، اين ادبيات براي زمان نادرشاه و قاجار و... بوده كه ايلات و عشاير را به شهرهاي ديگر كوچ مي‌دادند.

او ادامه مي‌دهد: اين حرف هيچ منطق مديريت شهري پشتش نيست. ما هر جا مداخله كرديم، آن محل‌ها را از هويت انداختيم و مردمش را آواره كرديم. در همين عودلاجان و در اطراف حرم شهر ري را شما مشاهده كنيد چه به سر بافت ميراثي شهر آمده است. اگر مردم هويت محلي و شهري نداشته باشند تعلق خاطري به شهر ندارند. اينكه شما مردم را كوچ بدهيد تا براي‌شان خانه‌سازي كنيد يك سخن قديمي و منسوخ شده است.

خليل‌آبادي مي‌گويد: اينها يك حرف‌هايي است كه در هر سمينار علمي بگوييد به شما مي‌خندند! امروز ما بايد محله‌ها را با حفظ هويت و اصالت محله‌اي و تعلق خاطر مردم آنجا بازسازي و بازپيرايي كنيم، امكانات و امتياز و پروانه ساخت بدون هزينه بدهيم تا با مشاركت خود مردم اين نوسازي انجام شود. او تاكيد مي‌كند: اگر كه شهرداري پول داشته باشد و اگر امكانات هم داشته باشد تا وقتي كه با مشاركت خود مردم بافت فرسوده‌ها بازسازي نشود، ما بيراهه رفتيم و نتيجه‌اش هم همين نواب است كه مي‌بينيد.