تحریم

ایران، پس از عبور نسبی از بحران‌های امنیتی، حالا وارد مرحله‌ای حساس و سرنوشت‌ساز شده؛ اما آنچه در ظاهر آرام می‌نماید، در باطن با بحران‌های انباشته‌ای مواجه است که نه با شعار و نه با نسخه‌های تکراری، مهار نمی‌شوند. از بازسازی اعتماد تا طراحی مجدد نظم نهادی، اقتصاد ایران در تقاطعی ایستاده که هر انتخاب اشتباه، هزینه‌ای تاریخی خواهد داشت.

در دل گفت‌وگوهای پیچیده و فرسایشی میان ایران و ایالات متحده، آن‌چه به‌ظاهر یک مناقشه فنی درباره سطح غنی‌سازی اورانیوم به‌نظر می‌رسد، در واقع بازتابی از یک نزاع عمیق‌تر بر سر معنا، روایت و جایگاه است. اصرار واشنگتن بر توقف کامل چرخه غنی‌سازی، در تقابل با ایستادگی ایران بر ادامه راهی که آن را دستاوردی تاریخی و نمادین می‌داند، به بن‌بستی ختم شده که فراتر از محاسبات دیپلماتیک، باید آن را در لایه‌های پنهان‌تر قدرت، ادراک، و روایت‌شناسی جست‌وجو کرد. اینک، در آستانه دور ششم مذاکرات، نه فقط آینده گفتگوها که چگونگی بازتعریف نقش ایران در نظم جهانی، در گرو فهم درست همین شکاف روایی است.

اقتصاد ایران امروز در شرایطی شکننده و پرالتهاب به سر می‌برد که هر تصمیم جدید می‌تواند آتش بحران را شعله‌ورتر یا مسیر آرامش را هموارتر کند. معرفی وزیر اقتصاد تازه، فرصتی است برای بازنگری سیاست‌های مالی، اما پرسش اصلی این است: آیا نسخه‌های تکراری و شوک‌درمانی‌های گذشته راه حل بحران خواهد بود یا باید چشم‌انداز تازه و تحول بنیادین ساختار اقتصادی ایران را در دستور کار قرار داد؟

وقتی وضعیت معیشتی بحرانی می‌شود گفتگوهای خانوادگی از احساس و محبت به بحث‌های مالی و اضطراب درباره‌ی فردا محدود می‌شوند. والدین دیگر فقط نگران پیشرفت تحصیلی فرزندانشان نیستند بلکه دغدغه‌ی نان شب و قبض‌های عقب‌مانده افق نگاه‌شان را محدود می‌کند. در این شرایط، گاهی روابط عاطفی فرسوده می‌شود، گاهی هم از هم می‌پاشد. از نگاه جامعه‌شناسانه، اقتصاد یکی از عوامل جدی فروپاشی خانواده در ایران امروز است.