توصیه های معاون پیشین مدیر کل امور ایران در وزارت امور راهبری اسرائیل به غرب
آیا برجام منجر به تغییر رفتار ایران در سیاست خارجی می شود؟
این مقام پیشین اسرائیلی به امریکا هشدار داده تا زمانی که دیر نشده امریکا باید از ابزارهای تاثیرگذاری بر تهران بر تغییر رویکرد به زعم او "ضد غربی" ایران استفاده کند.
سرویس بین الملل خرداد: "سیما شاین" که تا همین اواخر معاون مدیر کل پرونده ایران در وزارت امور راهبردی اسرائیل بوده است و در حال حاضر پژوهشگر موسسه اطلاعات امنیت ملی اسرائیل می باشد در مقاله ای در نشریه امریکایی "نشنال اینترست" این پرسش را مطرح کرده است که ایا توفاق هسته ای به تغییر اساسی در سیاست خارجی و رویکرد ایران در قبال کشورهای دیگر خواهد انجامید؟
به گزارش خرداد، این مقام پیشین اسرائیلی می نوسد:"سالگرد یک سالگی برجام در تقویم دیده می شود اما هیچ کس باور ندارد که تغییری حاصل شده بشد. پرسش اساسی پیش روی تصمیم گیرندگان غربی آن است که چگونه می شود مطمئن شد که ایران مفاد برجام را نفقض نمی کند و آیا ایران در سیاست خود در منطقه تغییری ایجاد خواهد کرد". او می افزاید:"تردیدی نیست که بقاو حفظ نظام هدف نهایی حکومت ایران بوده و هست. در این زمینه حکومت ایران تفاوتی با دیگر نظام ها ندارد. در نتیجه زمانی که تحریم ها فزیش یافت و نگرانی در میان تصمیم گیرندگان ایرانی افزایش یافت آنان حاضر به مذاکرات پنهانی با نمایندگان امریکایی در عمان شدند. در نهایت حکومت ایران با محاسبه عقلانی سود و زیان با برجام موافقت کرد".
این پژوهشگر در ادامه ادعاهای خود می نویسد:"امروز پس از برجام در میان جناح های درونی سیاسی ایران دو گروه اصلی قدرت در جهت یافتن پاسخ به پرسش های خود هستند آیا باید کماان به ادامه اقنلبا وب اقی نظام اندیشید و در مقابل غرب ایستاد یا ان که این کار را می توان با کسب قدرت اقتصادی از طریق تعامل با غرب انجام داد. روحانی در تلاش است تا به عموم مردم ثابت کند که هم می توان سانتریفیوژها را چرخاند و هم از مزایای لغو تحریم ها بهره مند شد در نتیجه او خواستار باز شدن درهای اقتصاد ایران به سوی سرمایه گذاری خارجی است. از سوی دیگر محافظه کاران قرار دارند که سپاه در راس آن هاست و از باز شدن اقتصاد ایران به سوی غرب نگران هستند آنان معتقدند که این موضوع به نفوذ فرهنگی در بلند مدت می انجامد و به ضرر نظام است. از سوی دیگر آن نهاد می خواهد کنترل کامل بر اقتصاد داشته باشد. می توان گفت که جناح روحانی معتقد به اجرای مدل چینی یعنی باز بودن اقتصاد علیرغم عدم انعطاف پذیری سیاسی است در حالی که اردوگاه مخالف او می گوید این مدل مشابه اقدام گورباچف در شوروی سابق خواهد بود و ممکن است تهدید برای کلیت نظام باشد".
این پژوهشگر در ادامه اشاره می کند که به نظرش غرب فاقد ابزار موثر برای توانمندسازی جناح اعتدالی به رهبری روحانی است چرا که طرف مقابل سریعا این اتهام را مطرح می کند که دولت سازشگر و مصالحه جوست. او معتقد است که غرب اما ابزار تاثیرگذاری برای اعمال فشار بر سپاه و محافظه کاران را دارد تا از این طریق به زعم او سیاست خارج ایران تغییر کند.
او در ادامه می نویسد:"اجرای تدریجی اعمال فشار بر آن جناح می تواند نتیجه بخش باشد. ایران در چند سال آینده بیش از هر چیزی به ثبات نیاز دارد. ایران نیازمند سرمایه گذاری خارجی است. در نتیجه در آن صورت ایران مجبور به تغییر سیاست های منطقه ای خود خواهد شد".
