ایران و روسیه؛ ازدواج مصلحتی یا اتحاد استراتژیک؟

به گزارش خرداد، این نشریه در ادامه با اشاره به دلیل اصلی حضور نظامی روسیه در سوریه می نویسد:"پاسخ این پرسش را باید در اظهارات مدودف نخست وزیر روسیه در فوریه سال 2016 میلادی در کنفرانس امنیتی مونیخ یافت او اشاره کرد که تلاش روسیه جلوگیری از تبدیل شدن وضعیت سایر کشورهای منطقه به وضعیتی چون یمن، لیبی و افغانسان و فروپاشی نظم در آن کشورهاست. او اشاره کرد که این وضعیت سبب رشد گروه های شبه نظامی بنیادگرا شده است. او هم چنین از دغدغه های امنیتی روسی در مرزهای جنوبی اش گفت. در نتیحه روسیه می خواهد از تحقق سناریوی غرب برای تغییر رژیم سیاسی در سوریه جلوگیری کند. روسیه شاهد نتایج مداخله ناتو در لیبی بود". 

این نشریه با اشاره به این که ایران و روسیه دو حامی بزرگ اسد هستند می نویسد:"روسیه تقویت دولتی سکولار در سوریه را اهرم نفوذ خود در منطقه می بیند و ایران نیازمند به حمایت از دولتی علوی در سوریه است تا به حزب الله دسترسی داشته باشد.می بینیم که اختلافاتی میان آن دو وجود دارد اما وسیله ای برای همگرایی ژئواستراتژیک منافع بین روسیه  و ایران است. در نوامبر سال 2015 میلادی موشک های کروز روسیه از دریای خزر از حریم هوایی ایران گذشتند و به سوریه رسیدند. جلسه ای رسمی میان پوتین و مقام عالی رهبری ایران در ماه نوامبر سال 2015 میلادی برگزار شد تا مقام های دو کشور مواضع خود را هماهنگ کنند. افزایش مداخلات روسیه در سوریه  هدف دیگری نیز داشت که روسیه به آن رسید: گفت و گوی رییس جمهوری امرکیا با پوتین بر سر بحران اوکراین. تا پیش از آن امریکا درصدد به انزوا کشاندن روسیه بود. در حال حاضر در عرصه عملی نیروهای ائتلاف ضد اسد به رهبری امریکا مجبور به جلوگیری از درگیری با جنگنده های روس در فضای هوایی سوریه هستند. برای کاخ سفید مذاکره با مسکو به یک ضرورت تبدیل شده است. این موضوع را می توان در زمینه مذاکرات بر سر نابودی تسلیحات شیمیایی سوریه رد سال 2013 میلادی دید". 

این نشریه می افزاید:"استفاده روسیه از پایگاه هوایی ایران اتحادی تاکتیکی میان دو کشور است. زمان پرواز به سوریه کوتاه تر می شود. ارزش نظامی این موضوع ممکن چندان زیاد نباشد اما پیامدهای آن و تاثیرش بر روی سیاست های منطقه ای فراوان است. اما باید توجه داشت که ایران و روسیه به یکدیگر اعتماد متقابل کامل ندارند. هم منع قانون اساسی و هم روابط تاریخی دو کشور نشان می دهند که چرا عملیات روسیه در ایران متوقف شد. برای روسیه همکاری با ایران ازدواجی مصلحتی است تا یک اتحاد استراتژیک واقعی. برای ایران اجازه دادن به روس ها برای استفاده از قلمروی آن کشور انتقادات داخلی را موجب شد به خصوص آن که روس ها از نظر تاریخی روابط جالبی با ایران نداشته اند. عملگرایی ایران در اینجا در مقابل ابزارگرایی روسیه بوده است. انگیزه های روسیه و ایران در سوریه متفاوت هستند اما به یک معنا این انگیزه ها سازکارتر با یکدیگر شده اند. پایان استفاده موقت روسیه از پایگاه های هوایی ایران ممکن است آن کشور را مجبور به انجام کارهای بیش تری با روش های مختلف از جمله دیپلماسی عمومی کند".