قتل

قتل دلخراش الهه حسین‌نژاد در اسلامشهر، ما را با چهره عریان یک حقیقت روبه‌رو می‌کند: خشونت دیگر اتفاقی نیست، ساختاری‌ست. این یادداشت، با تحلیل جامعه‌شناختی، اقتصادی و روانی، نشان می‌دهد چگونه فقر، حاشیه‌نشینی و بی‌عدالتی، قاتل می‌سازند و قربانی تحویل می‌دهند. ما فقط قاتل را اعدام نمی‌کنیم؛ ما فراموش می‌کنیم که او فرزند همین ساختاری‌ست که چشم بر زخم‌هایش بسته‌ایم. قتل الهه حسین‌نژاد، حادثه‌ای نیست که تمام شود؛ این یک نشانه است، نشانه‌ای از جامعه‌ای که دیگر توان مقابله با خود را هم از دست داده است. وقتی گوشی تلفن همراه بهانه قتل می‌شود، وقت آن رسیده بپرسیم: «ما چه کرده‌ایم که خشونت این‌قدر سهل و دم‌دست شده؟»

صاحب میوه‌فروشی که الیاس نزد او کار می‌کرد چند بار به او گفته بود که شب‌ها دیگر برای شهرداری کار نکند و همانجا در میوه‌فروشی بماند، اما الیاس موافقت نکرده بود. حتی الیاس دو شب قبل از اینکه به قتل برسد سمت پل سیدخندان وقتی مشغول نظافت دیواره‌های روگذر اتوبان بوده پایش از روی نرده‌ها لیز می‌خورد و تعادلش به هم می‌ریزد. الیاس وقتی این موضوع را برای صاحب کارش یعنی همان صاحب میوه‌فروشی تعریف می‌کند او مجدد به الیاس می‌گوید که دیگر شب‌ها برای نظافت نرو، اما باز الیاس حرف او را گوش نمی‌دهد.

خانه داریوش مهرجویی در یک شهرک بزرگ که خانه ها همگی باغ ویلا هستند قرار دارد. باغ داریوش مهرجویی حدود دو هزار متر مربع است که بنایی 200 متری در آن ساخته شده و سه اتاق خواب دارد. اهالی گفته اند که به دلیل باغ ویلا بودن خانه ها و امنیتی بسیار عالی که این شهرک داشته هیچ وقت در ورودی باغ ها بسته نبوده و همه اهالی در ورودی را باز می گذاشته اند. شهرک محافظت می‌شود و نگهبان دارد.