اقتصاد ایران

ایران، پس از عبور نسبی از بحران‌های امنیتی، حالا وارد مرحله‌ای حساس و سرنوشت‌ساز شده؛ اما آنچه در ظاهر آرام می‌نماید، در باطن با بحران‌های انباشته‌ای مواجه است که نه با شعار و نه با نسخه‌های تکراری، مهار نمی‌شوند. از بازسازی اعتماد تا طراحی مجدد نظم نهادی، اقتصاد ایران در تقاطعی ایستاده که هر انتخاب اشتباه، هزینه‌ای تاریخی خواهد داشت.

در میانه‌ی سکوت پس از آتش، جامعه‌ای ایستاده است که شب‌ها نمی‌خوابد، بلکه تحمل می‌کند. صدای انفجارها خاموش شده، اما پژواک روانی‌شان هنوز در ذهن بسیاری می‌چرخد. اختلالات خواب، کابوس‌های پیاپی، خستگی مزمن و هشیاری مداوم، فقط واکنش‌های فردی نیستند؛ نشانه‌های زخمی‌اند که به جای بدن، روح جمعی را هدف گرفته‌اند.

اقتصاد ایران امروز در شرایطی شکننده و پرالتهاب به سر می‌برد که هر تصمیم جدید می‌تواند آتش بحران را شعله‌ورتر یا مسیر آرامش را هموارتر کند. معرفی وزیر اقتصاد تازه، فرصتی است برای بازنگری سیاست‌های مالی، اما پرسش اصلی این است: آیا نسخه‌های تکراری و شوک‌درمانی‌های گذشته راه حل بحران خواهد بود یا باید چشم‌انداز تازه و تحول بنیادین ساختار اقتصادی ایران را در دستور کار قرار داد؟

قتل دلخراش الهه حسین‌نژاد در اسلامشهر، ما را با چهره عریان یک حقیقت روبه‌رو می‌کند: خشونت دیگر اتفاقی نیست، ساختاری‌ست. این یادداشت، با تحلیل جامعه‌شناختی، اقتصادی و روانی، نشان می‌دهد چگونه فقر، حاشیه‌نشینی و بی‌عدالتی، قاتل می‌سازند و قربانی تحویل می‌دهند. ما فقط قاتل را اعدام نمی‌کنیم؛ ما فراموش می‌کنیم که او فرزند همین ساختاری‌ست که چشم بر زخم‌هایش بسته‌ایم. قتل الهه حسین‌نژاد، حادثه‌ای نیست که تمام شود؛ این یک نشانه است، نشانه‌ای از جامعه‌ای که دیگر توان مقابله با خود را هم از دست داده است. وقتی گوشی تلفن همراه بهانه قتل می‌شود، وقت آن رسیده بپرسیم: «ما چه کرده‌ایم که خشونت این‌قدر سهل و دم‌دست شده؟»

با بازگشت ترامپ و سیاست‌های جدید اقتصادی‌اش، دلار در معرض سقوط قرار گرفته است. این مقاله به تحلیل فرصت‌های اقتصادی ایران در سایه تضعیف دلار و تغییرات جهانی می‌پردازد و بررسی می‌کند که چگونه ایران می‌تواند از این بحران جهانی بهره‌برداری کند

وقتی وضعیت معیشتی بحرانی می‌شود گفتگوهای خانوادگی از احساس و محبت به بحث‌های مالی و اضطراب درباره‌ی فردا محدود می‌شوند. والدین دیگر فقط نگران پیشرفت تحصیلی فرزندانشان نیستند بلکه دغدغه‌ی نان شب و قبض‌های عقب‌مانده افق نگاه‌شان را محدود می‌کند. در این شرایط، گاهی روابط عاطفی فرسوده می‌شود، گاهی هم از هم می‌پاشد. از نگاه جامعه‌شناسانه، اقتصاد یکی از عوامل جدی فروپاشی خانواده در ایران امروز است.

به صراحت توصیه ام به این است که تلاش کنند عرصه سیاست راکنند. شما هرچه بیشتر در زندگی مردم مداخله کنید، بیشتر سیبل می شوید. چون همه چیز به سیاست ختم می شود، از این رو تلاش کنید سیاست خودش را از عرصه هایی از زندگی بیرون بکشد.